Το Νοσοκομείο Πρέβεζας βρίσκεται πλέον σε ένα οριακό σημείο, σε ένα σημείο όπου τα προβλήματα δεν μπορούν να κρυφτούν, ούτε να «μπαλωθούν» με προσωρινές λύσεις. Όλοι οι κάτοικοι της Πρέβεζας γνωρίζουν εδώ και χρόνια ότι το νοσοκομείο μας πάσχει από μεγάλες και σοβαρές ελλείψεις ιατρών. Οι κλινικές λειτουργούν οριακά, οι εφημερίες καλύπτονται με υπεράνθρωπες προσπάθειες, και κάθε αναχώρηση γιατρού αφήνει πίσω της ένα ακόμη μεγαλύτερο κενό.
Παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει πολλές προκηρύξεις θέσεων, η αλήθεια είναι αμείλικτη:
Το ενδιαφέρον των γιατρών να έρθουν στην Πρέβεζα παραμένει απελπιστικά μικρό.
Γιατί;
Γιατί οι παροχές, οι μισθοί, τα κίνητρα και οι συνθήκες εργασίας δεν επαρκούν. Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι σε άλλες περιοχές της Ελλάδας –και ακόμη περισσότερο στο εξωτερικό– οι γιατροί βρίσκουν καλύτερες συνθήκες, μεγαλύτερη ασφάλεια, και ουσιαστικά κίνητρα για να χτίσουν τη ζωή και την καριέρα τους.
Πριν από λίγους μήνες, ο Δήμος Πρέβεζας έκανε ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, περνώντας ομόφωνα μέτρα στήριξης για τους γιατρούς που θα αποφασίσουν να έρθουν μόνιμα στο νοσοκομείο. Ήταν μια κίνηση απαραίτητη, ένα μήνυμα ότι ο τόπος αναγνωρίζει το πρόβλημα και θέλει να βοηθήσει.
Αλλά δυστυχώς δεν αρκεί.
Γιατί τα προβλήματα δεν σταματούν στο μισθό, ούτε μόνο στα κίνητρα του δήμου. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή.
Όταν ακόμη και η εύρεση κατοικίας γίνεται εμπόδιο για τη στελέχωση του νοσοκομείου
Χαρακτηριστικό και σοκαριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη δημοσίευση της πνευμονολόγου Έλενας Παπακαλά από την Κοζάνη, η οποία επιθυμεί να έρθει μόνιμα στην Πρέβεζα για να εργαστεί στο νοσοκομείο. Μια ειδικότητα που λείπει, μια γιατρός που χρειαζόμαστε απεγνωσμένα — και όμως, εδώ και καιρό βρίσκεται σε απλήρωτη αναμονή, γιατί δεν μπορεί να βρει κατοικία για την ίδια και την οικογένειά της.
Σε μια πόλη όπου οι τιμές των ακινήτων έχουν εκτοξευθεί, όπου δεκάδες ιδιοκτήτες προτιμούν να διαθέτουν τα σπίτια τους μέσα από πλατφόρμες τύπου Airbnb για λίγα μήνες το καλοκαίρι, είναι σχεδόν αδύνατο για κάποιον που θέλει να εγκατασταθεί μόνιμα να βρει στέγη.
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι απλώς ενόχληση ή κοινωνικό φαινόμενο.
Είναι ανατρεπτικό, επικίνδυνο και απειλεί άμεσα τη λειτουργία της σημαντικότερης δημόσιας δομής υγείας της περιοχής.
Πώς μπορεί ένας γιατρός να επιλέξει την Πρέβεζα όταν δεν μπορεί να βρει πού θα μείνει;
Πώς μπορούν να στελεχωθούν τα τμήματα όταν η ίδια η πόλη αδυνατεί να προσφέρει το αυτονόητο: μια αξιοπρεπή στέγη σε όσους έρχονται να την υπηρετήσουν;
Πώς περιμένουμε να σταθεί στα πόδια της η Υγεία όταν η καθημερινότητα εμποδίζει όσους θέλουν να βοηθήσουν;
Η Πρέβεζα χάνει μια τεράστια ευκαιρία – και ίσως δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο
Οι ελλείψεις σε γιατρούς δεν είναι απλώς ένα πρόβλημα της διοίκησης ή του κράτους.
Είναι πρόβλημα όλης της κοινωνίας.
Κάθε ειδικότητα που λείπει, κάθε γιατρός που δεν έρχεται, κάθε εφημερία που μένει ακάλυπτη μεταφράζεται σε καθυστερήσεις, σε επισφάλεια, σε κίνδυνο. Μεταφράζεται σε ανθρώπινες ζωές.
Και όταν ένας γιατρός δηλώνει ανοιχτά ότι θέλει να έρθει, ότι θέλει να βοηθήσει, ότι θέλει να στελεχώσει μια υποστελεχωμένη μονάδα — και το μόνο εμπόδιο είναι η έλλειψη κατοικίας, τότε δεν μιλάμε απλώς για πρόβλημα.
Μιλάμε για κρίση.
Για μια κρίση που πνίγει το νοσοκομείο, αποθαρρύνει τους γιατρούς και αφήνει την Πρέβεζα εκτεθειμένη.
Ήρθε η ώρα για λύσεις – όχι για δικαιολογίες
Το νοσοκομείο χρειάζεται γιατρούς.
Οι γιατροί χρειάζονται κίνητρα, υποδομές και στέγη.
Και η Πρέβεζα χρειάζεται πολιτική βούληση, πρωτοβουλίες και συνεργασία για να δώσει μια πραγματική, βιώσιμη λύση.
Γιατί το μέλλον της δημόσιας υγείας δεν μπορεί να εξαρτάται από Airbnb.
Δεν μπορεί να εξαρτάται από την τύχη.
Δεν μπορεί να εξαρτάται από το αν ένας γιατρός θα καταφέρει ή όχι να βρει σπίτι.
Το νοσοκομείο Πρέβεζας δεν χρειάζεται απλώς «μπαλώματα».
Χρειάζεται στήριξη, χρειάζεται σχέδιο, χρειάζεται αλλαγή.
Και τη χρειάζεται τώρα.
