Η μέρα έχει ανοίξει τα φαγωμένα παντζούρια της κι ένας εκτυφλωτικός ήλιος της θάλασσας έχει αποκαλύψει την ορφάνια του γιαλού. Δεν περπατούν πια οι θορυβώδεις στρατιώτες του δρόμου, ούτε οι ρομαντικοί ονειροπόλοι των γιαλών. Ο χρόνος βουλιάζει καθημερινά στην ανυπαρξία. Έχουν ξεχαστεί ρολόγια, ημερολόγια, προγράμματα…Καθετί δηλώνει ένα απροσδιόριστο παρελθόν σκόνης. Μια ένεση υποβολιμιαίας μαστούρας σε ρίχνει σ’ εκείνο το κρεβάτι, που ο ύπνος ήταν το μέγιστο αγαθό που έγινε ρουτίνα. Το σώμα αρχίζει να εγκαταλείπει τα νεύρα του σαν κύτταρα αποσύνθεσης… Κι η σκέψη φλογίζεται σε μια φυλακή «προστασίας» που μοιάζει με θάνατο. Ξέρεις ότι αυτή η φωτιά κατακαίει τη σάρκα και την κρύβεις. Φαινομενικά συμβιβασμένος, ήρεμος, καχύποπτος, δηλώνεις το παρόν σε μια ανάπηρη σέκτα που είναι αποφασισμένη να σε εξορίσει σε μια γωνιά, κλείνοντάς σου για πάντα το στόμα.
Είσαι ο άνθρωπος που δεν έχει στόμα και ελεύθερο λόγο. Ο μη επιδεκτικός διάλογου, γιατί δεν θα καθήσουν απέναντί σου να ανταλλάξουν κουβέντες, μα θα σε χώσουν σε μια φιάλη περιορισμένου αέρα που θα στην πουλήσουν για οξυγόνο. Αυτός είναι σήμερα ο πνευματικός κολοφώνας που βήμα το βήμα αναρριχήθηκε να φτάσει ο ταλαίπωρος άνθρωπος.
Να φροντίσει να εκμηδενίσει την αντίθετη σκέψη. Οποιαδήποτε θα αντέβαινε ή υπερέβαινε την σοφία εκείνων που κρατούν την τύχη του πλανήτη. Με όπλο τον τρόμο.
Κοροναϊός, ίωση, γρίπη, πνευμονία ή όπως αλλιώς το βαφτίζουν, να τρυπώνει σαν τρωκτικό ροκανίζοντας τα νεύρα και τις αντοχές, την ψυχραιμία και την συνέπεια, την ζωή και την ελεύθερη βούληση. Το βάφτισμα της ανθρώπινης παραίτησης σε αγώνα καταστολής δράσης. Αλλοίμονο! Μετά από τόση «αποστείρωση», τόση απομάκρυνση ο ένας προς τον άλλο, τόση εχθρότητα προκειμένου για την ατομική μας «υγεία»; Βλέπουμε τον διπλανό μας και τους οικείους μας τοξικά απόβλητα που μας μολύνουν και μας απειλούν τη ζωή. Ποια ζωή; Αυτήν που μάθαμε απ’ όταν γεννηθήκαμε και μας κράτησαν στα χέρια, να την πετάμε μακριά από φόβο. Αυτήν που ερωτευθήκαμε, φιληθήκαμε, δώσαμε τις παλάμες κι ενώσαμε τις προθέσεις μας, ανακουφισθήκαμε βοηθούμενοι, να την προδίδουμε και να την αμφισβητούμε σε μια παράνοια, μπερδεμένοι, τάχα προστατεύοντας το κοινωνικό σύνολο, κλεισμένοι στα σπίτια. Ταμπουρωμένοι στο κρησφύγετο της ακινητοποίησης, μήπως μολύνουμε, μήπως μας μολύνουν. «Σοφή» πλεκτάνη μιας «ψυχολογικής ερμηνείας» που δεν έχει προηγούμενο, δεν έχει τέλος. Πόσο περήφανοι είναι όσοι επινόησαν αυτή τη στάση απέναντι στη ζωή; Πόσο περήφανοι να εξευτελίσουν και να καταβιβάσουν την ανθρώπινη φύση στο επίπεδο των ενστίκτων επιβίωσης; Μα τότε… τι περισσότερο είμαστε από τα ζώα που τόσο οι φιλοζωικές οργανώσεις κατά καιρούς προστάτευαν;
Όμως κάθε έγκλημα έχει το τίμημά του. Τι πέτυχαν; Μια απονευρωμένη ηθικά και ψυχικά κοινωνία, που κάποια στιγμή θα θελήσουν να τη στήσουν ασπίδα προστασίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων που θα τους αφορούν και δεν θα υπάρχει κανένας «ήρωας» και πουθενά «ηρωισμός», κανένα θάρρος να στήσει το άρμα της μάχης, αλλά ένα καλορρυθμισμένο αυτιστικό ρομποτάκι να λαμβάνει οδηγίες που θα εκτελέσει πειθήνια. Ένας σκουριασμένος φούρνος που θα βραχυκυκλώσει ο πανικός της αγέλης. Έλα τώρα… θα μου πεις. Άστα αυτά! Αυτά είναι κομπορρημοσύνες διανόησης σε ασφαλείς εποχές. Έτσι… για να’ χουμε κάτι να αμπελοφιλοσοφούμε στον καφέ, να’ χουμε κάτι να παριστάνουμε για να προάγουμε την αυταρέσκεια. Να’ χουμε φάρμακο για την ανία και την πλήξη, την ακηδεία και την κατάθλιψη.
Τώρα υπάρχει πιο υπερφυής σχεδιασμός. Ο επιστημονοκρατούμενος νους, ο τεχνοκράτης, ο συγκεντρωτικός, ο αδιάψευστος… Κρατήσαμε κάτι «αρχαίες» παραδόσεις μέσα σε αστείες ατάκες και συνθήματα για να γελοιοποιούμε το παρελθόν.
Επικυρώνουμε τη συναισθηματική μας ασφάλεια στη μόνωση που θα μας συνδέει από το τηλέφωνο ή μέσω Η/Υ με αυτό που μας ταιριάζει. Που δεν μας απειλεί. Που όταν το «απολυμαίνουμε» καλά δεν μας αρρωσταίνει. Άλλωστε οι ατάκες και τα συνθήματα έχουν γίνει το ίδιο βλακώδες αυτοσαρκαστικό χιούμορ, Κι ο λόγος; Για να μας δείξουν ότι καμιά περίσκεψη δεν ανέρχεται το ύψος της βελόνης του Ματθαίου, που εκ της οπής της πώς μέλει διελθείν η κάμηλος ( ; )
Έρχονται και οι προφέσορες της νεωτερικής αντίληψης να επικροτήσουν… Η αυτοαναφορά στο είδωλο του εαυτού και η ενδοσκόπηση θα πολλαπλασιάσουν την δυνατότητα του ανθρωποειδούς να είναι κάτι περισσότερο από μηχανή. Θα βρει το κέντρο επικοινωνίας του με τον χώρο του επέκεινα. Ο αναγκαστικός αυτοπεριορισμός του θα τον προάγει στις απαντήσεις των υπαρξιακών του βυθών. Η απόλυτη «μακαριότητα» της ερημώσεως. Τα μέσα αμύνης και επιθέσεως της απεράντου λογικής του σύγχρονου Ζακχαίου, σκαρφαλωμένου στο δέντρο της ενατένισης του προτύπου του-εαυτού (αυτοειδώλου)
Ω! Ναι! Στα πλαίσια της Πολιτικής Προστασίας η Επιστημονική Κοινότητα προβληματίστηκε κάποια στιγμή για το πρωτόγαλο των μανάδων στα βρέφη και ευτυχώς γέννησε κάποια γυναίκα θετική στον κοροναϊό βρέφος υγιές.
Γιατί διαφορετικά θα το θήλαζε το Παγκόσμιο Σύστημα. Πώς; Ζουν και χωρίς «μητρικό γάλα». Μεγαλώνουν και χωρίς μητρική αγκαλιά οι άνθρωποι. Σιγά! Άλλωστε και τα ψυχικά νοσήματα συνδέονται πάντοτε με τη σχέση παιδιού-μητέρας. Όπως καταργήθηκε ο θεσμός της παραδοσιακής οικογένειας, δημιουργήθηκε το μοντέλο «σύγχρονης» μορφής οικογένειας… τουτέστιν δεν είναι απαραίτητες οι μητέρες. Μπορούμε και χωρίς αυτές . Άλλωστε η Ελληνίδα μάνα χλευάστηκε από τα παιδιά της. Αντικαταστάθηκε από την ψυχρή αβοήθητη Ευρώπαιδα, που άμα μας βρει η κακιά γρίπη κρατάμε αποστάσεις να της παραχωρούμε το φέρετρο στα καμιόνια για τον αποτεφρωτήρα.
Το ίδιο και την όμορφη χώρα μας. Τη μάνα-γη μας. Άλλωστε είμαστε μέλη παγκόσμιας κοινότητας.. Παράξενο που καταργώντας τα φυσικά μας όρια σιγά-σιγά, βάλαμε σύνορα στην ψυχή μας. Α … και πού’ σαι; Σσστ… μην ακούσει κανένας τρελός… Θα μας πάρει για γνωστικούς κι αλλοίμονό μας. Θα μας εξορίσουν απ’ τον χάρτη. Να … στη γείτονα χώρα επιλέχτηκαν οι μέλλοντες να κληρονομήσουν την βασιλεία της «Επαγγελίας», ευθανατούμενοι με την κατάρρευση του συστήματος της υγείας. Και του χρόνου! Όλοι μας με υγεία! Ώσπου να ρίξει ο Θεός καινούριο ανάθεμα να μας πατάξει για ακρίδες. Σκορπάτε! Έχω πάθει κορονοϊό στη σκέψη. Είμαι επικίνδυνη!
Δεν βοήθησε και το ίντερνετ σχολαστικά. Αν έδινε τρόπο να ανακουφίζονται βήμα-βήμα απ’ την αρρώστια τόσοι ασθενείς, τουλάχιστον θα πέθαιναν με την πεποίθηση πως κάποιος τους έτεινε το χέρι. Αλλά ακόμα και τότε επαναλαμβάνονταν συνεχόμενα τα διαφημιστικά απάνθρωπα σποτ: «Μείνετε σπίτι», «Κρατάτε αποστάσεις».
Ποιο σπίτι αλήθεια; Ουσιαστικά δεν είχαμε όσο ανασαίναμε να μοιραστούμε τίποτα άλλο, εκτός από την στρατοκρατούμενη φοβία μας για τις παρενέργειες μιας πνευμονίας που σπάρθηκε στον πλανήτη, όπως τόσες στα χρόνια… Ίσως λίγο πιο άγριας. Ταχύτερης. Για να μας προλάβει να μην της ξεφύγουμε , ωσεί ο πρώτος Αδάμ που εξέπεσε του Παραδείσου κι έτρεξε να κρυφτεί στο χώμα.
«Η ισχύς εν τη ενώσει». Το μάθαμε από την αρχαία μας «πλημμυρίδα» σαν θέριευαν προβλήματα. Όταν το κίνητρο μιας νίκης ήταν η ισχύς, υπήρχε πάντα ανθρώπινη συσπείρωση, λαϊκή ετυμηγορία, έξαψη παθών, ιδέες που γεννούσε η χίμαιρα, πίστη στο αύριο, έρωτες και μίση. Με κοινό σκοπό και όραμα κάποιες φορές. Με κοινή αντιμετώπιση κινδύνων. Με κοινό μέτωπο στον τρόπο χειρισμών. Καθώς και τώρα με τους αλλοεθνείς. Με προμαχώνα το Κοινό Ταμείο είσπραξης εσόδων των κρατών-μελών του. Με κόστος το θάψιμο των ανθρώπινων δικαιωμάτων για πάντα. Και όταν βυθίζεται από μια τρύπα η βάρκα που μπήκαμε όσοι επιλέξαμε το «θάνατο»… τότε να πιάσουμε όλοι πάτο. Μετά κάποιον θα στήσουμε στον τοίχο. Ίσως εκείνον που του παραχωρήθηκε το γενικό πρόσταγμα. Εμείς είμαστε μικροί κι ασήμαντοι. Εμείς… απόγονοι παλιών που δώσαμε αίμα αθλητών στο σώμα και στη σκέψη; Που δώσαμε φώτα σε κατασκότεινους δρόμους; Εμείς που γεννήσαμε πνευματικό πολιτισμό, αρχές και αξίες που ακολούθησαν όλοι; Αδαπάνητος πλούτος… δεν βαριέσαι. Σκύφτε το κεφάλι Ποιος νοιάζεται πια γι’ αυτά; Η ιστορία, το έθνος, η γλώσσα, η τέχνη, η αίγλη, το πνεύμα, η πίστη που στήσαν θεμέλια γίναν ίσωμα.
Κάτι μπερδεμένο, μισάγνωρο, σαν κύτταρο μεταλλαγμένο το καινούργιο πρόσωπο της Οικουμένης. Ένας καταπιεστικός αφιλόξενος κόσμος που δεν έχει διάθεση κι αυτιά για να ακούει, ούτε πια και λόγο να συναρπάζει αναγκεμένους. Γέμισε η γη αμαρτία από σάρκες που τρώνε σάρκες για να χορτάσουν την πείνα. Σπέρματα ξένα που μπόλιασαν εκατοντάδες μήτρες κι αδέλφωσαν μελλοντικούς εραστές που κανένας τους δεν υποψιάστηκε την καταγωγή του. Έμβρυα που πετάχτηκαν στη λάσπη. Ανθρώπινες υπάρξεις που οι μητέρες τους δεν θα τις γνωρίσουν ποτέ. Εμπόρια βρεφών. Λαοί παραδομένοι στην πείνα και την ανέχεια. Βιολογικά προγράμματα που συγχέουν ανθρώπινα στοιχεία με ζώα για παραγωγή οργάνων. Πυρηνικά πειράματα και εκρήξεις ανά τα πλάτη της γης. Χριστοί που σταυρώνονται καθημερινά στην κόλαση του μαρτυρίου, στην ταπείνωση του αδικαίωτου πυρετού. Και ποιος νοιάζεται πια για όλα αυτά; Τι θες να μου πεις; Που ζεις; Ίπτασαι στους αέρες των μάταιων ελπίδων σαν το καράβι του Αιγέα με το μαύρο πανί. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Νόμος της φύσης. Ο Δαυίδ νικάει τον Γολιάθ στο τετράδιο μιας βιβλικής ουτοπίας. Ο κόσμος άλλαξε. Κι εσύ δεν λες να το πάρεις απόφαση να γίνεις ένα μαζί του.
Είσαι εγωίστρια, ρατσίστρια, τραγική! Βαρεθήκαμε να μηρυκάζεις τον εμμονικό σου βλωμό σαν αλλήθωρη γελάδα που μας ταΐζει την σήψη του παλιού. Που γαλακτοτροφεί καχεκτικούς μόσχους.
Οι σύγχρονοι ταύροι δεν χρειάζονται ενσυναίσθηση. Όταν αιμορραγεί το συναίσθημα πυροδοτείται ο εκρηκτικός βεζούβιος της συνείδησης. Οι σύγχρονοι ταύροι έχουν κατευθυνόμενη συνείδηση σε «ευγενείς» σκοπούς που τους πληροφορούν να στοχεύουν τα κέντρα Αόρατων Εταίρων.
«Αόρατος Κίνδυνος» ή Covid-19… Ακούγεται σαν διαστημόπλοιο από κάποιον ξένο επιθετικό πλανήτη που μας πλησιάζει. Που προσπαθεί να μας αποδεκατίσει. Που προσπαθεί να μας βυθίσει στην απελπισία και το πένθος. Πριν συμβεί τούτο και εμπειρικά κατανοήσουμε τη θνητή μας φύση, ίσως αφυπνισθεί ο Αναστάσιμος σπόρος του εσώτατου διλήμματος, ως κραυγή μετανοίας.
Όμως όχι! Έρχεται ο από «μηχανής Θεός» να μας υπνωτίσει με τη στρεβλή του εικόνα. Να μας ταράξει ή να μας καλμάρει, να μας μεταμορφώσει σε άλλοτε απαθείς κι άλλοτε «ανακουφισμένες» ή τρέμουσες μαριονέττες. Να μας φέρει κόντρα με τον εαυτό μας. Να μας υποβάλλει τον εσκεμμένο υψηλών απαιτήσεων στόχο των ολίγων με το αίμα των πολλών. Αλλά όχι… Οι σκοποί αυτοί γίνονται έμμεσα ορατοί. Στο όνομα του δήθεν αναγκαστικού «ανθρωπιστικού-απάνθρωπου» μοντέλου εξυπηρετήσαμε το μονοπωλιακό μας κατεστημένο. Και βρήκαμε και τον τρόπο να ρέει το ποτάμι ύπουλο, βουβό και θολό. Παγώνοντας τον ιδρώτα στις πλάτες των αθώων κι αφελών μισό-τυφλών μόσχων. Εκείνων που τους σταματούν όποτε θέλουν τον χρόνο και τους κόβουν την γλώσσα όταν μακρύνει. Εκείνων που δεν θα χαλαλίσει πια σταγόνα μύρου η Μαρία η Μαγδαληνή να τους σφουγγίσει τους πόδες από τον ποταμό των δακρύων. Γιατί οι σταυροί τους θα σβήσουν που ήταν επάνω τους χαραγμένα τα ονόματά τους.
Θεωρητικούρες! Τα ίδια και τα ίδια! Μια ακόμα στυφή κι ανούσια επανάληψη στο σάλιο που αδιάφορα φτυούν οι κατήγοροι κι οι σταυρωτήδες των καιρών. Οι κωφάλαλες αγέλες που επικεντρώνουν το βλέμμα σ’ αυτό που τις μαγνητίζει ή τις καταδιώκει για να τραπούν σε φυγή.
Για να κλειστούν στους στάβλους που φρόντισαν κάποιοι να μαντρώνονται εθελούσια στο όνομα της τάχατες ανθρωπιστικής αξιοπρέπειας. Δεν χρειαζόταν τόσο σενάριο. Ένας ξεκάθαρος λογαριασμός θα έβρισκε σύμφωνους τους πιο πολλούς. Συνταγμένους. Με πρώταρχο τον ίδιο τον ανώτερο κλήρο που βρέθηκε ο πιο κοροναϊογενοπαθής από τα απογοητευμένα μέλη της Εκκλησίας του. Χωρίς προσευχή λατρευτική και θεία κοινωνία. «Τηρείτε τις αποστάσεις». Κι από την τηλεόραση. Μη βλέπετε έναν παλιάτσο κι έναν ψάλτη. «Προσευχηθείτε με ασφάλεια-Στο σπίτι σας». Κι από δω και πέρα έτσι να κάνετε. Ψεκαστείτε με αγιασμό σε δόσεις. Να διώξετε τους κοροναϊούς και τους εφιάλτες που κοιμηθήκατε το βράδυ.
Κι εμείς έτσι θα κάμουμε. Θα μείνουμε μακριά σας σήμερα, για να μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε σφιχτά αύριο. Πού; Πού αλήθεια; Στο θέατρο της αυταπάτης και της κοροϊδίας; Χριστέ μου! Με ποιο φραγγέλιο να’ ρθεις πίσω να βουρδουλιάσεις τους εμπόρους των προσταγμάτων Σου; Όσους ξεπούλησαν τα Ιερά και τα Όσια τάχα να μη χαθούν απ’ τη ζωή οι πιστοί, μιας και η πίστη τους ήταν ανύπαρχτο μέγεθος και βολεύτηκαν στις μελλοντικές υποσχέσεις, πλειοδοτήσαντες στη λοταρία του Σταυρού Σου. Για την ψευτοαγάπη. «Τα του καίσαρος τω καίσαρι…» θα μου πεις. Όταν Εκείνος όμως κλήθηκε από τον Καίσαρα να λογοδοτήσει, στάθηκε απέναντί του με ανδρεία και φρόνημα. Γιατί ήταν στάση ζωής που αποδείκνυε το λόγο του. Κι όταν μάτωνε και ξέσκιζε τις σάρκες πάνω στο Σταυρό του, συγχωρούσε τους εχθρούς Του κι αποδείκνυε την αγάπη Του.
Στο θάνατό Του βαφτιστήκαμε και τον Σταυρό του μεταλαμβάνοντες ομολογήσαμε. Μας ευλόγησε και μας αποκάλεσε φίλους. Οι αρχαίοι Έλληνες λέγαν: «Ο φίλος τον φίλον εν κινδύνοις και πόνοις ου λείπει». Και κείνος είπε: «εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου…».
Πώς ξεχάσαμε αλήθεια ότι υπάρχει και τον κρεμούσαμε στους κόρφους φυλαχτό; Πού φωνάξαμε όταν κυλιόμασταν στα ματωμένα μας αδιέξοδα; Όταν κατρακυλήσαμε από τις κορυφές των «απολαύσεών» μας στα τάρταρα των εσωτερικών μας φυλακών; Ποιος στάθηκε πλάι μας, οσάκις απεστράφησαν οπίσω τα βλέμματα;
Κι όταν πια μείναμε ο ένας πιο μόνος απ’ τον άλλο στον πλανήτη, χάσαμε κι Αυτόν. Γιατί μας ήθελε καρπούς και κλάδους που ήταν το φρέσκο δέντρο μας ο Ίδιος, μα εμείς ξεραθήκαμε άνυδροι.
Ποια είναι η Ρούλα Γαλάνη
Η Ρούλα Γαλάνη με γονική καταγωγή από την Μεσσηνία, γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης το 1961 και μεγάλωσε μέχρι τα οκτώ της χρόνια στο Ηράκλειο. Στη συνέχεια έζησε στην Αθήνα, όπου και σπούδασε Νομικά, και κατόπιν εργάσθηκε ως δικηγόρος στην Πρέβεζα.
Μαθήτρια ακόμα στο δημοτικό, έγραψε τα πρώτα της ποιήματα. Η πρωτόλεια ποιητική συλλογή της, Η λύρα της ψυχής μου, απαρτίζεται από ποιήματα των γυμνασιακών και λυκειακών χρόνων της, και η δεύτερη κατά σειρά συλλογή, Το πέταγμα του γλάρου, από ποιήματα των πρώτων φοιτητικών ετών της. Το Μάιο του 2015 εκδόθηκε το βιβλίο της Περιήλιο που συμπεριλαμβάνει ολοκληρωμένη και τη δεύτερη κατά σειρά ποιητική της συλλογή Το πέταγμα του γλάρου από τις εκδόσεις Σοκόλη.
Κατά καιρούς ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, όπως στα Πρεβεζάνικα Χρονικά, Ο Κήπος των Τεχνών, Bonsai Stories, Λογοτεχνική Δημιουργία κ.λπ., και τοπικές εφημερίδες Βήμα της Πρέβεζας.
Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
Έχει αποσπάσει θετικές κριτικές από τον Ακαδημαϊκό, φιλόσοφο και πολιτικό της χώρας μας Παναγιώτη Κανελλόπουλο, από τον τότε επίτιμο αντιπρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Σταύρο Τσελίκη και από τον Κοσμά Κοψάρη, Ερευνητή-Φιλόλογο. Έχει λάβει μέρος από το 2016 και έχει αποσπάσει βραβεία σε λογοτεχνικούς παγκόσμιους και πανελλήνιους διαγωνισμούς.
Είναι παντρεμένη με συνάδελφό της και έχουν δύο παιδιά.
Πηγή: εφημερίδα Βήμα της Πρέβεζας
Φωτογραφία: atpreveza.gr
