Αγαπημένε μου φίλε!
«Λένε, όσοι σε αυτές τις κορυφαίες ανθρώπινες στιγμές επιμένουν να φιλοσοφούν, ότι με κατάπλου σε λιμάνι μοιάζει ο θάνατος του ηλικιωμένου Και με ναυάγιο ο θάνατος του νεότερου ανθρώπου. Σήμερα, έσπευσες να επιβεβαιώνεις το δεύτερο . Τα λόγια, όμως, είναι φτωχά ώστε να καλύψουν το “τεράστιο κενό” που δημιουργεί η “απουσία σου”.
Γιατί κανείς από εμάς, που σε γνωρίσαμε δεν μπορεί να δεχθεί…αδυνατεί να πιστέψει ότι ΕΣΥ, μια αστείρευτη πηγή ζωντάνιας … ανεξάντλητης ενέργειας και θετικής σκέψης θα άφηνες πίσω σου, τόσο ξαφνικά, αυτό το ΚΕΝΟ! Και…πραγματικά, δεν υπήρξε Αρτινός που σε γνώρισε και δεν του προκάλεσε έκπληξη το άγγελμα του τραγικού θανάτου σου» .
Γιατί ήσουν για όλους, ο αγαπητός Φώτης, το πρότυπο του οικογενειάρχη, το παράδειγμα του δασκάλου, το υπόδειγμα του συνεργάτη, ο έντιμος, ο εργατικός, ο ευγενής και χαμογελαστός άνθρωπος που πάντα με τον καλό του λόγο και ποτέ διαφορετικά σκεπτόμενος, έβρισκε τον μαγικό τρόπο να “φωτίζει ” το σκοτάδι και να “γεφύρωνει” τις σχέσεις των ανθρώπων.
Δεν είπες ποτέ κακό λόγο για κανέναν! Υπήρξες, πάντα, μια μεγάλη, ανοιχτή, θερμή αγκαλιά! Άνθρωπος γλυκύτατος, νηφάλιος στο πνεύμα, όρθιος στην ψυχή, αριστοκράτης στην παράσταση, στρατιώτης της ολότητας, αιώνιος έφηβος και αθεράπευτα «θαλασσό-λάτρης», ήσουν αγαπημένε φίλε Φώτη! Ήσουν ο σπάνιος, ο χαρισματικός…ο γλυκός Φώτης όλων μας! Όμως, αγαπημένε μου φίλε εγώ που σε γνωρίζω 25 περίπου χρόνια, νομίζω πως έχω το δικαίωμα να προσθέσω δυο λόγια, σήμερα, ως ένας, από καρδιάς, φίλος! Ότι για σένα η φιλία ήταν πάντα κάτι ιερό, μοναδικό…σπάνιο.
Όπως μοναδικά σπάνια στις μέρες μας ήταν η υποδειγματική σου ανιδιοτέλεια, το απέραντο της μεγαλοψυχίας σου, η ειλικρινής σου ευγένεια … το “καθαρό” σου βλέμμα, η αυθόρμητη φιλοτιμία σου, η αγάπη σου για τον άνθρωπο! Όλα…μια τεράστια ανοικτή αγκαλιά! Η ματιά σου…μια υπέροχη, διαυγής και ήρεμη θάλασσα σαν κι αυτή που τόσο αγαπούσες…
Η ίδια θάλασσα που με πάθος και σκληρή επιμονή σε κράτησε, πριν 2 μέρες κοντά της, βυθίζοντάς μας σε μεγάλη θλίψη. Να είσαι σίγουρος, φίλε μου, ότι αναχωρώντας από αυτό τον μάταιο κόσμο αφήνεις πίσω σου ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα καλοσύνης, δοτικότητας και ήθους που για πάντα θα μας συντροφεύει και πάντα θα κρατάει ζωντανή την παρουσία σου στις μνήμες, όλων μας.
Ένα αποτύπωμα που θα κάνει τόσο την αγαπημένη σου σύζυγο Έφη όσο και τις λατρεμένες σου κόρες Νατάσα και Στεφανία, τους σεβαστούς σου γονείς και τον αδελφό σου Γιώργο να νιώθουν υπερήφανοι για το πολύτιμο έργο που επιτέλεσες, για την κοινωνική σου αποδοχή και καταξίωση και για το φωτεινό σου χαμόγελο που με τόσο καλοσύνη σκόρπιζες απλόχερα παντού γύρω σου.
Καλό ταξίδι στου Παραδείσου τις γειτονιές που σήμερα μεταναστεύεις…να είναι διαρκές το καλό γλυκοχάραμά του στις γειτονιές αυτές…αγαπημένε μου…ακριβέ μου φίλε Φώτη! Και το χώμα που σε λίγο θα σε σκεπάσει να είναι, τόσο ελαφρύ, που να μην σκιάζει το φέγγος της εντιμότητας και ευγένειάς σου και τόσο βαρύ που να μην … συνθλίβει τη μνήμη σου»».
Σε ευχαριστώ για όλα, αγαπημένε μου, ακριβέ μου φίλε Φώτη!
Κωνσταντίνος Κολιάτσος
