Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 1:03

“Στα δίχτυα του Covid -19 και των μέτρων” (12 Μαρτίου 2020) – Κλείσιμο σχολείων

Εκείνη την αποφράδα μέρα άλλαξε η ζωή μας. Ένας άγνωστος αόρατος εχθρός, μπήκε με φόρα στη ζωή μας και σάρωσε τα πάντα στο διάβα του.

Ποτέ μια αγγλική λέξη, δεν είχε τόση πέραση… “Lockdown”

Lockdown στις σχέσεις, στα συναισθήματα, στις επαφές, στην ανεμελιά, στον αυθορμητισμό, στις ψυχές μας, lockdown στην οικονομία.Τίποτε δεν είναι ίδιο.

Φόβος, καχυποψία, αβεβαιότητα, άγχος, ανασφάλεια, φωλιάζουν στην ψυχή μας κι όσο περνά ο καιρός ριζώνουν ακόμα πιο πολύ.

“Χάσαμε” τους μαθητές μας, τους φίλους, τους συγγενείς, τους γνωστούς…Άλλαξε η καθημερινότητά μας, ένα αόρατο τοίχος έχει μπει ανάμεσά μας, στο σπίτι, στη δουλειά μας.

Μας λείπουν οι αγκαλιές των μαθητών μας, φέτος βιώσαμε τον πιο δύσκολο και “βουβό” αποχωρισμό των παιδιών της ΣΤ τάξης και τώρα πώς θα καλωσορίσουμε τα υπόλοιπα στη νέα τους χρονιά, πώς θα τα κρατήσουμε μακριά, όταν τρέχουν να χωθούν με λαχτάρα στις αγκαλιές μας. Τι θα τους πούμε, όταν το μόνο που θα βλέπουμε, θα είναι τα μάτια τους, να μας κοιτάζουν με φόβο και απορίες, πώς θα τους εξηγήσουμε ότι αυτή δεν είναι η μάσκα της Αποκριάς, αλλά μάσκα ζωής και θανάτου.

Κλεισμένοι στα καβούκια μας, να ρωτάμε κάθε μέρα, πόσα ήταν τα κρούσματα κι αν υπάρχει κρούσμα στην πόλη μας και να βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από έκτακτες ειδήσεις και απειλητικές ανακοινώσεις….

Ποιος θα το πίστευε, ότι το 2020, θα είχε τιμηθεί τόσο πολύ ο “αγκώνας”, με τον χαιρετισμό του.

Κι ενώ ευλαβικά κρατάμε παντού τις αποστάσεις, γιατί έτσι πρέπει, με το βλέμμα καρφωμένο χαμηλά, στις αυτοκόλλητες πατούσες απόστασης, στις αίθουσες θα επικρατεί άλλος νόμος. Εκεί θα επικρατεί συνωστισμός 25 παιδιών και τουλάχιστον 10 εκπαιδευτικών ειδικοτήτων, να πηγαινοέρχονται στην ίδια τάξη (για αλλαγή μαθήματος).

Έχοντας επαφή μόνο με τα μάτια, σα να ζούμε ένα θρίλερ, αφουγκράζοντας τις ανάσες τους, περιορίζοντας το χώρο και τις κινήσεις τους, θα αναλωνόμαστε στα μην και τα δεν, κλέβοντας απ’ το μάθημα.

Κι ας μη σκεφτούμε το χειμώνα που ένας απλός βήχας κι ένας απλός πυρετός, θα αποτελέσει αιτία στιγματισμού κι εμείς να παλεύουμε αφενός μεν να την καταλαγιάζουμε και να τα καθησυχάσουμε και αφετέρου να εξασκούμε το επάγγελμα του γιατρού.

Κι όταν το κρύο μπει για τα καλά, η μυτούλα τους θ’ αρχίζει να τρέχει κάτω απ’ τη μάσκα…

Πως να περιορίσεις τα παιχνίδια τους και την επαφή την ώρα της Φυσικής Αγωγής, τη χρήση μπάλας; Πως να εξηγήσεις ότι ο προσωπικός τους χώρος τους είναι αυστηρά περιορισμένος κι ότι η μάσκα πρέπει να βγαίνει υπό προϋποθέσεις, με συγκεκριμένη τεχνική και πού και πώς θα αποθηκεύεται;

Παιδιά που θα μεγαλώσουν πριν την ώρα τους… εκπαιδευτικοί προβληματισμένοι και σε απόγνωση… γονείς φοβισμένοι…

Ζω τον κίνδυνο και την αγωνία της έξαρσης του ιού, όμως προβληματίζομαι με τους όρους και τις συνθήκες λειτουργίας των σχολείων και την αντιμετώπιση των προβλημάτων που δυσκολεύουν τη ζωή τη δική μας και των “παιδιών” μας…

Στο τέλος θα επωμιστούμε και τις ευθύνες…

Καλή μας αρχή! Με υγεία, προσοχή, φιλότιμο, ευαισθησίες, αγάπη για τα “παιδιά μας” και τεράστια υπομονή και αντοχή, για τις μέρες που έρχονται…

Προηγούμενο Άρθρο

Δικαίωση του Δήμου Πάργας για τις κατασκηνώσεις στην Λούτσα

Επόμενο Άρθρο

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΡΑ: Στον δήμο μας πρέπει να δρομολογηθεί η αισθητική και λειτουργική του αναβάθμιση

Μπορεί να σας ενδιαφέρει...