Την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2021, η Επιτροπή ΠΡΕΒΕΖΑ 1821-2021 σε συνεργασία με την Επιτροπή «Τιμή στο ‘21», τίμησαν την Μνήμη των ηρωικώς πεσόντων Αγωνιστών στον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1821, τελώντας Μνημόσυνο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγ. Χαραλάμπους.
Το Μνημόσυνο τελέσθηκε μια μέρα με ιδιαίτερο συμβολισμό, καθώς την 21η Φεβρουαρίου 1821 ο Βασίλειος Καραβίας εξουδετέρωσε την Οθωμανική φρουρά στο Γκαλάτσι και την 22α Φεβρουάριου του 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διέβη τον ποταμό Προύθο και πέρασε στη Μολδαβία, επιχειρώντας την πρώτη επίσημη πολεμική πράξη της Επανάστασης των Ελλήνων κατά των Οθωμανών.
Την Επετειακή ομιλία εκφώνησε η κυρία Αλίκη Νάσση, εκπαιδευτικός– τέως Διευθύντρια Γυμνασίου.
Την τελετή τίμησαν με την παρουσία τους κυρίες από το σύλλογο του Αγίου Θωμά, ντυμένες με παραδοσιακές στολές.
Το Μνημόσυνο τίμησαν με την παρουσία τους:
O κ. Χρήστος Γούσης Θεματικός Αντιπεριφερειάρχης, εκπροσωπώντας την Π.Ε. Πρέβεζας, ο Δημοτικός Σύμβουλος κ. Γεώργιος Νίτσας, ο Διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας κ. Γεώργιος Γκούμας, ο Ανθυποπλοίαρχος Λ.Σ Τάτσης Γεώργιος -εκπρόσωπος του Λιμενικού Σώματος, ο Πρόεδρος της ΝΟΔΕ Πρέβεζας κ. Νικόλαος Τζίμας, ο κ. Αθανάσιος Κεραμιδόγλου Σμήναρχος ε.α. και Πρόεδρος της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας, ο κ. Ιωάννης Γιώτης Λοχαγός ε.α. και Πρόεδρος της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, ο κ. Ιωάννης Παπαδόπουλος Πρόεδρος των Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και άλλοι συμπολίτες μας.
Με εκτίμηση,
Η Οργανωτική Επιτροπή
ΠΡΕΒΕΖΑ 1821-2021 «ΙΣΤΟΡΙΑ-ΜΝΗΜΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΟΜΙΛΙΑ
της Αλίκης Νάσση, εκπαιδευτικού– τέως Διευθύντριας Γυμνασίου
«Άγιε πατέρα της Εκκλησίας μας, κυρίες και κύριοι εκπρόσωποι του Δήμου και της Πολιτείας, κυρίες και κύριοι, νέες και νέοι μας,
Βρισκόμαστε εδώ σήμερα, για να αποτίσουμε με το λιτό αυτό μνημόσυνο τον ελάχιστο φόρο τιμής σε όλους εκείνους που προσέφεραν τη ζωή τους θυσία για τη λευτεριά της Πατρίδας μας.
Σαν σήμερα κηρύσσεται η επανάσταση στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης υψώνει τη σημαία της Επανάστασης με έμβλημά της τον Σταυρό και εκδίδει την επαναστατική προκήρυξη με τον τίτλο «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος».
Η πάνσεπτη θυσία στο Δραγατσάνι σήμανε το τέλος αυτής της εξέγερσης, αλλά φούντωσε ακόμη περισσότερο τη φλόγα στο αναμμένο σε ολόκληρη την Ελλάδα καμίνι της λευτεριάς.
Ο ελληνικός λαός με ελάχιστα τουφέκια και πολεμοφόδια και με βαθιά την πίστη στον Θεό, έδωσε το παρών στον μεγάλο ξεσηκωμό.
Οι «τρελοί» του Κολοκοτρώνη, οι τριακόσιοι του Παπαφλέσσα, οι αετοί του Σουλίου μας, στο Ζάλογγο, στο Σέλτσο, και κάθε Έλληνας, σε κάθε γωνιά της πατρίδας, δίδαξαν με το παράδειγμα και την αυτοθυσία τους και έδωσαν ένα ισχυρό μάθημα σε όλους τους Ευρωπαίους που ως τότε φρόντιζαν να διατηρούν καλές σχέσεις με τον Σουλτάνο, υπηρετώντας τα συμφέροντά τους.
Έχουν ειπωθεί πολλά για εκείνον τον Αγώνα. Πολλά θετικά αλλά, δυστυχώς, και αρνητικά.
Μέσα από τις καλαμιές και τον δικό τους βούρκο ορισμένοι δικοί μας «μελετητές» πέταξαν τη λάσπη με τις χούφτες γεμάτες, σε μορφές, όπως εκείνη του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε,-δεν τους πτόησε ούτε ο θάνατός του στην αγχόνη- του Κων/νου Παλαιολόγου, των προκρίτων, του κλήρου, των αγωνιστών.
Επιχείρησαν να κατεβάσουν από το βάθρο τους ήρωες και να κατασκευάσουν προδότες και ριψάσπιδες, ακόμη κι εκεί που δεν υπήρχαν. Την ώρα που άλλοι λαοί κατασκευάζουν ήρωες ή σφετερίζονται δικούς μας.
Όσοι όμως σέβονται την Ιστορία αυτού του τόπου γνωρίζουν ότι οι αληθινοί ήρωες δεν χρήζουν υπεράσπισης, όπως και η Αλήθεια.
Δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι υπήρξαν και εκείνοι που δείλιασαν. Δεν ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων, βολεμένοι μέσα στα προνόμια που η τυφλή τους υποταγή στον σουλτάνο τους είχε παραχωρήσει.
Έχουν όμως αυτοί οι λίγοι δειλοί και κατώτεροι των περιστάσεων τη δύναμη να αμαυρώσουν αυτόν τον ιερό και πανελλήνιο αγώνα;
Πίσω από τον Κολοκοτρώνη έτρεξαν ξυπόλυτα τα παιδιά της Ελλάδας με όπλα τους την αξίνα και το φτυάρι. Μία βουκέντρα.
Οπλαρχηγοί, αρματολοί και κλέφτες, που γνώριζαν καλά την τέχνη του πολέμου. Γυναίκες και αμούστακα παιδιά που έκαιγε στις ψυχές τους η φλόγα της Λευτεριάς.
Κληρικοί ζώστηκαν το τουφέκι και το σπαθί πάνω από το ράσο με την ίδια θέρμη που άναψαν τα κεριά και τα λυχνάρια τις νύχτες, μάζεψαν γύρω τους τα Ελληνόπουλα και τους έμαθαν τα πρώτα γράμματα.
Οι Ιερές Μονές μας κράτησαν τα σχολειά μας όρθια με τις πολύτιμες χορηγίες τους.
Και όταν για μία ακόμη φορά η Διχόνοια μπήκε ανάμεσά τους και έφτασαν στο σημείο να χύσουν αδελφικό αίμα με το ίδιο σπαθί που σκότωναν τον Τούρκο, και πάλι πρυτάνευσε η λογική. Και πάλι βρέθηκαν φωτισμένοι Έλληνες να ενώσουν και να ιδρυθεί το μικρό σε έκταση, αλλά ελεύθερο πλέον ελληνικό κράτος.
Είναι λυπηρό ότι και αυτή τη χρονιά η επιδημία δεν θα μας επιτρέψει να καμαρώσουμε τα παιδιά μας να παρελαύνουν με τις παραδοσιακές τους ενδυμασίες, τιμώντας τους προγόνους τους.
Δεν θα τα δούμε να χορεύουν με τη λεβεντιά του Ηπειρώτη και της Ηπειρώτισσας που έμαθαν από παιδιά να χορεύουν στη χαρά αλλά και στη λύπη τους. Ακόμη και μπροστά στον θάνατο, όπως οι Σουλιώτισσες.
Με την εμπειρία 35 χρόνων στην εκπαίδευση, δικαιούμαι να έχω την πεποίθηση πως οι νέοι μας βρίσκονται μαζί μας σήμερα, έστω και νοερά, και κλίνουν το γόνυ ευλαβικά στα παλικάρια που τους χάρισαν με το αίμα τους το πολύτιμο αγαθό της εθνικής μας λευτεριάς.
Άξιες εκπρόσωποί τους οι Ελληνοπούλες με τις παραδοσιακές μας ενδυμασίες και τις ευχαριστούμε.
Οι νέοι μας έχουν βαθιά επίγνωση της παρακαταθήκης αυτού του αγώνα και της θυσίας του’ 21, της οποίας ζωντανά παραδείγματα αποτελούν οι ήρωές μας.
Ο Μάρκο Μπότσαρης που καθιερώθηκε στη συνείδηση όλων μας με την περιφρόνησή του προς τα αξιώματα. Που πρώτος ξεκίνησε ανεπίσημα την επανάσταση στις 12 Δεκέμβρη του 1820, καθυστερώντας με τις μάχες που ακολούθησαν ένα μεγάλο μέρος του τουρκικού στρατού στην Ήπειρο και συμβάλλοντας αποφασιστικά στην εδραίωση της επανάστασης στην Πελοπόννησο.
Ο Κολοκοτρώνης με την βαθιά πίστη στον Θεό για τη λευτεριά μας. «Ο Θεός, μωρέ,» βροντοφώναζε, «έβαλε την υπογραφή του για τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν την παίρνει πίσω!»
Η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους.
Ο στρατηγός Μακρυγιάννης και η διαχρονική θυμοσοφία του. «Είμαστε στο εμείς…»
Οι δικοί μας τοπικοί ήρωες και εθνομάρτυρες, όπως ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ, ο αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Ζαλογγίτης, ο καλόγερος Μακάριος από Δερβίζανα και Μελιανά, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Αλεξάκης Βλαχόπουλος, ο Θοδωράκης Γρίβας, ο Ανδρέας Κονεμένος (προσέφερε τις ιατρικές υπηρεσίες του στον αγώνα), ο Ιωάννης Γενοβέλης, ο Αναστάσιος Γερογιάννης (από τους πρώτους Πρεβεζάνους που μυήθηκαν στην Φιλική Εταιρεία), ο Χριστάκης Καλόγερος, ο Ζώης Ζαχαράκης, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, οι Τζαβελαίοι, Κουτσονικάτες, Ζερβάτες, Καραμπίνηδες, Βεϊκο-Ζορμπάδες, Δαγκλήδες, Δρακαίοι, Μπόμπορης, Τζαβάρας, Τζάλας, και όλοι οι οπλαρχηγοί και οι ανώνυμοι και επώνυμοι αγωνιστές της Πρέβεζας, της Λάκκας, της Λάμαρης, του Φαναρίου και του Σουλίου, των οποίων τα ονόματα είναι τόσα πολλά, ώστε δεν χωρούν σε αυτές τις σελίδες.
Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι για τους ήρωές μας, τους οποίους και σήμερα τιμούμε.
Δικαιούμαστε, όμως, να είμαστε περήφανοι και για τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς μας, γιατί σε κανένα σχολείο, κανένας μας δεν γέμισε ούτε και θα γεμίσει τις παιδικές ψυχές με μίσος για τους Τούρκους.
Δεν θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα των γειτόνων μας, οι οποίοι συνεχίζουν τις προκλήσεις, προσβάλλοντας τον ίδιο τον εαυτό τους που εκείνοι θεωρούν «δυνατό». Όμως ο πραγματικά δυνατός δεν επιδεικνύει τη δύναμή του. Ο δυνατός σέβεται και προστατεύει τον αδύναμο.
Αυτό είναι δύναμη, αυτό είναι λεβεντιά.
Εμείς δεν θα τους μισήσουμε, επειδή μετέτρεψαν την Αγιά Σοφιά μας σε δικό τους τζαμί. Να τους λυπηθούμε πρέπει για την προσβολή στον δικό τους θεό, τον οποίο επέλεξαν να προσκυνούν σε άλλης θρησκείας ναό. Και όσα κοράνια και να διαβάσουν μέσα στην Αγιά Σοφιά, όσες φορές κι αν καλύψουν τα ψηφιδωτά της, αυτή θα στέκεται εκεί αγέρωχη, κόσμημα του Βοσπόρου και της Ορθοδοξίας μας σύμβολο ακατάλυτο.
Έχουμε με το μέρος μας το δίκιο και δεν φοβόμαστε κανενός είδους προκλήσεις και από κανέναν.
Στα παιδιά μας θα πούμε να τα μάθουν τα γράμματα, γιατί με αυτά θα πολεμήσουν στο μέλλον. Έτσι όπως τα έμαθαν οι προγονοί μας στο κρυφό σχολειό, όπως τα έμαθε μονάχος του ο Μακρυγιάννης, όπως τα δίδαξε ο πατέρας Κοσμάς ο Αιτωλός.
Έχουν χρέος να γίνουν αντικειμενικοί μελετητές της Ιστορίας και να ετοιμαστούν να υπερασπιστούν την Πατρίδα με τη μεγάλη δύναμη της Αλήθειας της, όπλο πανίσχυρο στην εθνική μας φαρέτρα. Μπροστά της ωχριούν ακόμη και τα πιο ισχυρά όπλα των αδίκων.
Κι αν καμιά φορά εμείς οι μεγάλοι δακρύζουμε, όταν βλέπουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά μας, την Σμύρνη και τον Πόντο μας σε ξένα χέρια, εκείνα να μην καταδεχτούν να λυπηθούν.
Να ανοίξουν τα βιβλία και τους υπολογιστές τους και να μάθουν για τους τόπους που κάποτε ήταν δικοί μας.
Να μπουν νοερά και να ανάψουν ένα κεράκι στην Αγιά Σοφιά μας, στο μέρος που ήταν κάποτε η Παναγιά μας των Βλαχερνών, ο ναός των Αγίων Αποστόλων.
Όταν μεγαλώσουν, απαλλαγμένοι από φαντάσματα και εμμονές, να ταξιδέψουν ως εκεί.
Να ακολουθήσουν τον ποιητή, ερωτευτές, προσκυνητές, τραγουδιστές, διαβάτες της Πόλης των Πόλεων.
Να νιώσουν περήφανοι για το απόρθητο επί αιώνες κάστρο της, την πύλη του Ρωμανού, το Πατριαρχείο.
Να δουν από κοντά τον Βόσπορο.
Να την αγαπήσουν έτσι, όπως την αγαπήσαμε κι εμείς. Ταπεινά και σεβαστικά, ακόμη και προς τους κατακτητές, όπως αρμόζει σε αληθινούς Έλληνες, σε υγιείς πατριώτες, που έμαθαν να σέβονται τις διεθνείς συνθήκες και να τις τηρούν, να αγαπούν την ειρήνη, αλλά να μην παραδίδουν, όταν προκληθούν, ούτε ένα εκατοστό από τη γη τους, ούτε μία λέξη από την Ιστορία τους σε κανέναν και για κανέναν λόγο.
Κι αν σήμερα η Κων/πολη έχει πληθυσμό όσο ολόκληρη η Ελλάδα μας, η καρδιά της χτυπά ακόμη και θα χτυπά αιώνια στον ρυθμό των αυτοκρατόρων που την έκτισαν και θυσιάστηκαν γι’ αυτήν. Θα παραμείνει πάντα η Πόλη του Μεγάλου Κων/νου, αναφορά και όραμα του μαρμαρωμένου βασιλιά της.
Γιατί «οι πέτρες της μιλάνε κι αυτές δεν λένε ψέματα».
Τα παιδιά μας σηκώνουν τη σημαία μας ψηλά με περηφάνια και σεβασμό, όχι με αλαζονεία και επιθετικότητα.
Αισιοδοξούμε ότι εκείνα θα σηκώσουν την Ελλάδα μας ψηλότερα, ενωμένοι με ένα κοινό όραμα.
Μία Πατρίδα χωρίς μίσος για τις πατρίδες των άλλων, μία θρησκεία με αγάπη και σεβασμό προς τις θρησκείες όλων των ανθρώπων.
Μια Ελλάδα, ισχυρή και δημοκρατική, μάνα κάθε κατατρεγμένου, φάρο πολιτισμού και υψηλών Ιδεών.
Πατρίδα του σεβασμού προς την ετερότητα, της εθνικής περηφάνιας και της αξιοπρέπειας.
Η δικιά τους και δικιά μας, τιμιότερη, σεμνότερη και αγιότερη, Πατρίδα αγαπημένη όλης της Οικουμένης.»
