Τετάρτη, 11 Δεκεμβρίου 2024, 7:57

Κοσμάς Κοψάρης, La ley del deseo, una película dirigida por Pedro Almodóvar – Όταν ο σκηνοθέτης έσπασε τα όρια του φύλου

Βρισκόμαστε εν έτει 1987, όταν ο Pedro Almodóvar αποφάσισε να βγει από την πεπατημένη και να χτυπήσει κατά πρόσωπο ζητήματα σεξουαλικότητας που εγείρουν μέγιστα πεδία ηθικής, θέματα που ακόμη και σήμερα παραλείπονται ή αποκόβονται από τις νόρμες με την απαγορευμένη ετικέτα του περιθωρίου ή του κοινωνικά απόκληρου. Ως κριτικός κινηματογράφου, θέτω ένα άλλο ζήτημα, παρεμφερές: ένας θεατής είναι σε θέση να παρακολουθήσει οποιαδήποτε ταινία με τη θέση ότι η τέχνη είναι επιφορτισμένη με το προνόμιο της απόλυτης ελευθερίας και της άνευ όρων δικαιοδοσίας,  αντιστρατεύοντας τα συμπαγή τοιχώματα των ορίων που θέτει η ίδια η ζωή. Ένα απλό παράδειγμα, η τεράστια ηθοποιός Τασσώ Καββαδία η οποια ενσάρκωνε πάντα το ρόλο της κακιάς στον κινηματογράφο, κάτι που δεν θα μπορούσε να προκαλέσει παρεξηγήσεις στην καθημερινότητά της. Ας αναρωτηθούμε, τί θα γινόταν, όμως, αν στη ζωή δρούσε όπως και στην τέχνη; Άρα, το πρώτο συμπέρασμα πριν καν αγγίξουμε κριτικά τη συγκεκριμένη ταινία είναι ότι κατά μία έννοια η τέχνη αποτελεί σε ορισμένες περιπτώσεις το εξιλαστήριο θύμα της ζωής μας.

Μπορούμε να εισέλθουμε σε σκοτεινούς κόσμους, απαγορευμένους, δίχως ποτέ να αποκτήσουμε τη στάμπα του μιάσματος από τον κοινωνικό μας περίγυρο. Η συγκεκριμένη ταινία καθαγιάζει τη διαφορετικότητα στον ισπανόφωνο κινηματογράφο, και όχι μόνο, ενώ παράλληλα μάς μυεί σε όλους τους αναβαθμούς του έρωτα που μπορεί να είναι έλξη, παρόρμηση, πόθος, απαγορευμένο ένστικτο ή καταστρεπτικό πάθος. Χρησιμοποιώντας όρους από το λεξιλόγιο του Φουκώ αυτή η ταινία αποδίδει, όσο και αν φαίνεται ανορθόδοξα ρεαλιστικό, καθετί που εμπλέκεται στη γκάμα των πεδίων της καταστολής και της απαγόρευσης. Ένας συγγραφέας που θέλει απεγνωσμένα έναν νεαρό που εκείνος, όμως, δεν τον βλέπει ερωτικά, ένας άλλος (τον οποίο υποδύεται ο νεαρός τότε Antonio Banderas), που θέλει ακραία και παθολογικά τον ώριμο συγγραφέα, φτάνοντας στο σημείο του να σκοτώσει και να αυτοκτονήσει για το ομοφυλοφιλικό πάθος του, ένα αγόρι που διατηρεί σεξουαλική σχέση με τον πατέρα του, όπως και με τον ιερέα της ενορίας του, κάνει επαναπροσδιορισμό φύλου, γίνεται τρανς για να καταλήξει τελικά να έχει υπό την κηδεμονία του/της την κόρη της λεσβίας φίλης του/της που η τελευταία την έχει εγκαταλείψει.

Προσωπικά, αυτή η ταινία είναι από τις αγαπημένες μου του Ισπανού σκηνοθέτη, γιατί έχει την τόλμη να γδύσει κάθε υποκριτική πτυχή της κοινωνίας στο θέμα της ερωτικής έλξης. Τα ανάγει όλα στο σημείο μηδέν, μεταρσιώνοντας το νόμο του πόθου σε μια λελογισμένη, στην κατάληξή της, έκφανση της αγάπης, σαν να πρόκειται για μια απόπειρα καθαγιασμού της ζωής εκάστου. Χαρακτηριστική η σκηνή που η Τίνα (η τρανς) περιφέρεται στους δρόμους της Μαδρίτης ντυμένη πρόστυχα και ζητώντας από έναν περαστικό που έβρεχε με το λάστιχο το δρόμο να την κάνει μούσκεμα, να «την ποτίσει». Πρόκειται για έναν νυχτερινό ύμνο στην απόλυτη ελευθερία του έρωτα, διανθισμένο με εξαίσια ερανίσματα μουσικής και ένθετων θεατρικών μονολόγων, όπως την Ανθρώπινη Φωνή του Ζαν Κοκτώ, ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης.

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός κινηματογράφου

Προηγούμενο Άρθρο

Με εκκωφαντικό τρόπο ολοκληρώθηκαν οι καρναβαλικές εκδηλώσεις στην Πρέβεζα(video-pics-live)

Επόμενο Άρθρο

Το Μικρό Θέατρο Λάρισας παρουσιάζει στην Πρέβεζα την ”Πεντάμορφη και το τέρας”

Μπορεί να σας ενδιαφέρει...