Τρεις ολόκληρες ημέρες, η γη, ο ουρανός και οι ψυχές των ανθρώπων στον Δήμο Ζηρού δοκιμάστηκαν όσο ποτέ.
Το πρωί της 12ης Αυγούστου, μια πύρινη λαίλαπα χτύπησε ανελέητα την περιοχή, γράφοντας τη δική της μαύρη σελίδα στην ιστορία του νομού Πρέβεζας. Μέσα σε λίγες ώρες, οι φλόγες κατάπιαν περισσότερα από 30.000 στρέμματα χορτολιβαδικής έκτασης και δασών, σβήνοντας από τον χάρτη δεκάδες σπίτια, αυτοκίνητα, κτηνοτροφικές μονάδες και αποθήκες. Μαζί τους, χάθηκαν και εκατοντάδες ζώα, ανήμπορα να ξεφύγουν από το φλεγόμενο χάος.
Οι λέξεις που κυριαρχούσαν στα χείλη των κατοίκων ήταν λίγες και κοφτές:
“Απελπισία, κόλαση, πόλεμος.”
Κι ήταν ακριβώς αυτό που ζούσαν. Οι δυνατοί άνεμοι τροφοδοτούσαν τη φωτιά, η οποία άλλαζε συνεχώς κατεύθυνση, παγιδεύοντας χωριά και ανθρώπους.
Εκατοντάδες πυροσβέστες με δεκάδες οχήματα έδωσαν σκληρή μάχη, πλάι σε εκατοντάδες εθελοντές. Με αυτοσχέδια βυτιοφόρα, πυροσβεστικά μέσα και εκσκαφτικά μηχανήματα, προσπαθούσαν να κόψουν τον δρόμο στις φλόγες. Αστυνομικοί, διασώστες του ΕΚΑΒ, κινητοποιήθηκαν, ενώ από αέρος, ελικόπτερα και πυροσβεστικά αεροπλάνα πραγματοποιούσαν συνεχείς ρίψεις – συχνά όμως με καθυστέρηση, καθώς η χώρα δοκιμαζόταν ταυτόχρονα και σε άλλες περιοχές.
Το 112 ήχησε ξανά και ξανά, ζητώντας από τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Άνθρωποι με έναν σάκο στον ώμο, παίρνοντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα, αναγκάζονταν να αφήσουν πίσω περιουσίες, αναμνήσεις και κόπους μιας ζωής. Πολλοί βρήκαν καταφύγιο σε συγγενείς, άλλοι σε πρόχειρους χώρους φιλοξενίας.
Η φωτιά, εκτός από τις τεράστιες καταστροφές, έφερε και διακοπές ρεύματος που συνεχίζονται μέχρι σήμερα σε αρκετές κοινότητες, με το δίκτυο της ΔΕΔΔΗΕ να έχει υποστεί σοβαρές ζημιές. Η υδροδότηση διακόπηκε σε πολλές περιοχές, και ο Δήμος Ζηρού αναγκάστηκε να εγκαταστήσει σταδιακά ηλεκτρογεννήτριες για να εξασφαλίσει νερό στους κατοίκους.
Παρά το σκοτάδι και την αποπνικτική ατμόσφαιρα, ένα καραβάνι αλληλεγγύης σχηματίστηκε από άκρη σε άκρη του νομού. Φορείς, σύλλογοι, εταιρείες και σούπερ μάρκετ πρόσφεραν νερά και τρόφιμα. Οι δήμοι Πρέβεζας και Πάργας, το Επιμελητήριο, αλλά και δεκάδες ιδιώτες έσπευσαν να στηρίξουν τους πληγέντες. Ο Σύλλογος Φαρμακοποιών Πρέβεζας προμήθευσε φάρμακα για τους πυροσβέστες και τους κατοίκους.
Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα, έβλεπες μόνο μαύρο. Καμένα δέντρα, καμένα σπίτια, καμένα όνειρα. Η λίμνη Ζηρού και ο Κοκκινόπηλος υπέστησαν τεράστια οικολογική καταστροφή, με τις πληγές στη φύση να χρειάζονται χρόνια για να επουλωθούν.
Η κυβέρνηση κήρυξε τον Δήμο Ζηρού σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με την καταγραφή των ζημιών να ξεκινά άμεσα ώστε να δοθούν αποζημιώσεις. Όμως η φωτιά, αν και υπό μερικό έλεγχο, εξακολουθεί να αφήνει πίσω της μικροεστίες που καπνίζουν, κρατώντας σε επιφυλακή ισχυρές πυροσβεστικές δυνάμεις.
Οι πυρόπληκτοι εξακολουθούν να χρειάζονται νερό, ξηρά τροφή, φάρμακα και ρουχισμό, με τον Δήμο να συγκεντρώνει όλες τις δωρεές.
Μέσα σε αυτή την τραγωδία, υπήρξαν και στιγμές ηρωισμού. Κάτοικοι, με πείσμα και περηφάνια, στάθηκαν μπροστά από τα σπίτια τους, δημιουργώντας πρόχειρες αντιπυρικές ζώνες με σκαπτικά μηχανήματα και κουβάδες νερό. Κάποιοι κατάφεραν να σώσουν τις περιουσίες τους. Άλλοι, όχι.
Αυτό που μένει πίσω δεν είναι μόνο οι στάχτες, αλλά και η μνήμη μιας τριήμερης μάχης που θα μείνει χαραγμένη στις καρδιές όλων. Μιας μάχης άνισης, όπου άνθρωποι και φύση ενώθηκαν απέναντι σε έναν εχθρό που δεν γνωρίζει έλεος: τη φωτιά.
Η μάχη συνεχίζεται.
