Ήταν 11:30 με 12 παρά 28 Φεβρουαρίου 2023, όταν μισοκοιμισμένη άκουσα ένα από τα πρώτα έκτακτα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση. Νιώθοντας ένα ανακάτεμα στο στομάχι το πρώτο που ευχήθηκα είναι να πρόκειται για μία από τις γνωστές υπερβολές των ΜΜΕ… Δυστυχώς, διαψεύστηκα… Πολλοί από εμάς εκείνη την νύχτα δεν κλείσαμε μάτι. Περάσαμε τη βραδιά με το κινητό στο χέρι προσπαθώντας να βρούμε πού είναι τα παιδιά μας. Μια σκέψη μου είχε καρφωθεί (κι όπως παραδέχτηκαν αργότερα πολλοί φίλοι μου δεν ήμουν η μοναδική που την έκανε). «Λες να…» «Κι αν ήταν και το δικό μου παιδί μέσα;» «Πού είναι; γιατί δεν το σηκώνει…»
Δε θα ξεχάσω ποτέ την παγωμάρα στα πρόσωπα των συναδέλφων μου το επόμενο πρωί. Ειδικά εκείνων που, όπως εγώ, δεν είχαμε καταφέρει να επικοινωνήσουμε με τα παιδιά μας…
Θυμάμαι ακόμη τη χαρά- για όσους τελικά επικοινωνήσαμε μαζί τους και επιβεβαιώσαμε ότι δεν βρίσκονταν μέσα στο καταραμένο τρένο- που δεν μπορούσε να είναι «χαρά» στο άκουσμα των άλλων νεκρών παιδιών, των «άλλων» που δεν ήταν των «άλλων», ήταν «δικά μας»…
Και ο χρόνος κύλησε· κύλησε, αλλά δεν πέρασε. Γαντζώθηκε η μνήμη σε εκείνη την ημερομηνία.
Έκτοτε άνθρωποι κάθε ηλικίας εκφράζουν τον θυμό τους με στίχους. Πολλοί έγιναν ποιητές χωρίς να είναι ποιητές, τον έκαναν τραγούδι, χωρίς να είναι στιχουργοί, τον ζωγράφισαν χωρίς να είναι ζωγράφοι, τον έκαναν σύνθημα, αφίσα, γκράφιτι κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς…
Στην μεγάλη γενική απεργία στις 28 Φεβρουαρίου έφτιαξα κι εγώ ένα πανό για την εργατική μας συλλογικότητα «Συνέλευση Συντονισμού εργαζομένων ανέργων Πρέβεζας». Το έφτιαξα κυριολεκτικά μέσα στη βροχή… Πορτοκαλί – φωτεινό χρώμα μέσα στη μαυρίλα του θανάτου. «Στους δρόμους επιβάλλουμε το δίκιο», «στους δρόμους αναπνέουμε οξυγόνο» «για να τους ανατρέψουμε». Ο «εργατικός λαϊκός αγώνας» το μέσο· «η ανατροπή όλων των υπευθύνων: κυβερνήσεων, οικονομικών και πολιτικών παραγόντων» το επιβεβλημένο αποτέλεσμα για να υπάρξει πραγματική δικαιοσύνη… «Ράγες»… «λευκά πουλιά οι δολοφονημένοι»…
Με αυτό κατεβήκαμε στη λαοθάλασσα της απεργίας. Με το έγκλημα να παραμένει ατιμώρητο, αποφασίσαμε με το ίδιο να προπαγανδίσουμε τη νέα γενική απεργία στις 9 Απριλίου. Προσθέσαμε ημερομηνία, ώρα απεργιακής συγκέντρωσης και το στερεώσαμε σε κεντρικό σημείο της Λεωφόρου Ειρήνης.
Το συγκεκριμένο πανό ξεκρεμάστηκε και πετάχτηκε πολύ γρήγορα.
Δε θέλω να καταγγείλω αυτούς που το κατέβασαν… Θέλω μόνο να κάνω μία δήλωση:
– Αυτοί που τους ενοχλούν τα φωτεινά χρώματα μέσα στο σκοτάδι του συστήματός τους που όσο θα υπάρχει θα γεννά νέα Τέμπη
– Αυτοί που τους ενοχλούν οι αγώνες του λαού, γιατί τους φοβούνται
– Αυτοί που δε θέλουν να αναπνέουμε, να μη βγάζουμε άχνα μπροστά στην αδικία, την καταστολή, την καπιταλιστική βαρβαρότητα
– Αυτοί που θέλουν να μετατρέψουν την οργή για το έγκλημα των Τεμπών σε μνημόσυνο, που θέλουν να φιμώσουν κάθε φωνή που ζητά «ανατροπή» ακριβώς γιατί αυτή η φωνή θέλει να τιμωρηθούν οι ένοχοι και τους ενόχους δεν μπορούν να τους τιμωρήσουν οι ίδιοι οι ένοχοι.
– Αυτοί που κατεβάζουν τέτοια πανό είναι με την άλλη πάντα.
– Αυτοί που κατεβάζουν τέτοια πανό είναι Φασίστες!
Και παραφράζοντας τον γνωστό τραγουδοποιό, και τους ενόχους και αυτούς «Θα έρθει η Νέμεσις και θα τους πάρει!»
Χρυσικού Γιαννούλα
(εκπαιδευτικός εργαζόμενη σε σχολείο – μέλος της Συνέλευσης Συντονισμού εργαζομένων ανέργων)
