Υπάρχει ένα σημείο όπου η υπομονή μετατρέπεται σε αγανάκτηση. Και για τις σχολικές μονάδες του Δήμου Πρέβεζας, αυτό το σημείο έχει προ πολλού ξεπεραστεί. Οι εικόνες με τους κουβάδες στους διαδρόμους, στις αίθουσες και στα γραφεία δεν είναι πια ένα έκτακτο φαινόμενο μετά από μια ξαφνική μπόρα. Είναι η νέα, ντροπιαστική κανονικότητα. Μια κανονικότητα που κανένα σχολείο δεν αξίζει – ούτε οι εκπαιδευτικοί του, ούτε τα παιδιά που καθημερινά περνούν το κατώφλι του.
Με κάθε έντονη βροχή, η πραγματική κατάσταση αποκαλύπτεται σκληρά και απροκάλυπτα: λούκια βουλωμένα, ταράτσες γεμάτες προβλήματα, τοίχοι που μυρίζουν υγρασία και μούχλα, και τελικά το νερό να εισβάλλει στο εσωτερικό των σχολικών μονάδων. Κάθε σταγόνα που πέφτει από το ταβάνι δεν είναι απλώς νερό· είναι υπενθύμιση χρόνιας εγκατάλειψης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα γραφεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου η εικόνα θυμίζει πρόχειρο μέτωπο αντιμετώπισης διαρροών. Δεκάδες κουβάδες τοποθετημένοι σε διαδρόμους και γραφεία, εκπαιδευτικοί που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους ανάμεσα σε στάλες και πανιά. Μια surreal συνθήκη, για μια υπηρεσία που υποτίθεται ότι πρέπει να λειτουργεί ομαλά.
Αλλά δεν είναι το μόνο. Το 10ο Νηπιαγωγείο Πρέβεζας παρουσιάζει εξίσου αποκαρδιωτική εικόνα: μικρά παιδιά να φοιτούν σε έναν χώρο όπου οι κουβάδες έχουν γίνει μόνιμοι «συγκάτοικοι», έτοιμοι να υποδεχτούν κάθε νέα διαρροή. Η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε λογικό όριο και μετατρέπει τις σχολικές υποδομές σε ζώνες ανάγκης, όπου η εκπαίδευση δίνει καθημερινή μάχη με την… οροφή.
Κι ενώ έχει αποσταλεί σχετικό έγγραφο προς τον Δήμο Πρέβεζας εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο, η πραγματικότητα όχι μόνο δεν έχει αλλάξει, αλλά επιδεινώνεται. Μετά τη δημοσιοποίηση των προβλημάτων, αποκαλύπτεται ότι και άλλα σχολεία του δήμου αντιμετωπίζουν πανομοιότυπες ή και σοβαρότερες καταστάσεις.
Μέσα σε όλα αυτά, παραμονές της έναρξης του νέου σχολικού έτους, ο δήμαρχος Πρέβεζας, Νίκος Γεωργάκος, εμφανίζει σε βίντεο ότι όλα τα σχολεία παραδίδονται «έτοιμα». Όμως οι εικόνες που βλέπουν καθημερινά γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί αναιρούν πλήρως αυτή την εικόνα αισιοδοξίας. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: τα προβλήματα όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκαν, αλλά έχουν πλέον μετατραπεί σε μόνιμο πονοκέφαλο.
Και εδώ βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση: ενώ στα λόγια «όλα είναι έτοιμα», στην πράξη οι κουβάδες τρέχουν περισσότερο από τις υποσχέσεις.
Το αποτέλεσμα; Ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον που δεν θυμίζει χώρο μάθησης αλλά χώρο διαχείρισης ζημιών. Μια καθημερινότητα που δεν τιμά κανέναν – και κυρίως, δεν αξίζει στα παιδιά της πόλης.
Αν συνεχίσουμε να κυνηγάμε τη βροχή με κουβάδες, το πρόβλημα δεν θα είναι ο καιρός. Θα είναι η αδράνεια. Η καθυστέρηση. Η έλλειψη προτεραιότητας.
Γιατί όταν τα σχολεία μετατρέπονται σε υγρές ζώνες επιβίωσης, τότε το μόνο που πραγματικά διαρρέει… είναι η αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης κοινωνίας.
