Σε μια περίοδο όπου οι τοπικές κοινωνίες δοκιμάζονται και οι ευθύνες βαραίνουν συχνά τους λίγους, ο Βαγγέλης Κωνσταντής επιλέγει να μιλήσει ανοιχτά, με ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια. Με μια επιστολή βαθιά ανθρώπινη και καθαρή, εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στην παραίτηση από τα καθήκοντά του ως Αντιδήμαρχος του Δήμου Ζηρού — λόγους που δεν σχετίζονται με αδυναμία, αλλά με την ακούραστη μάχη που έδωσε σε έναν Δήμο αντιμέτωπο με χρόνιες ελλείψεις και διαρκείς κρίσεις. Αναγνωρίζοντας το προσωπικό κόστος και τιμώντας τη σχέση του με τους δημότες, επιλέγει να μιλήσει ο ίδιος, να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί και να συνεχίσει να υπηρετεί από τη θέση του Δημοτικού Συμβούλου, με την ίδια αφοσίωση που τον χαρακτηρίζει.
Αγαπητοί μου συνδημότες,
Ο δρόμος της ευθύνης είναι συχνά ένας δρόμος μοναχικός. Και καθώς γράφτηκαν κάποια πράγματα τις τελευταίες ώρες, αισθάνομαι την ανάγκη να αναφερθώ ο ίδιος καθαρά και με σεβασμό απέναντι σε όλους σας.
Ύστερα από πολλή σκέψη, υπέβαλα την παραίτησή μου από τα καθήκοντά μου ως Αντιδήμαρχος του Δήμου Ζηρού, για λόγους υγείας και σοβαρούς προσωπικούς λόγους.
Όχι από αδυναμία χαρακτήρα, αλλά από την αναπόφευκτη κούραση ενός σώματος που σήκωσε βάρη δυσανάλογα με τις δυνάμεις του.
Η υγεία μου έχει κλονιστεί. Χρειάζομαι χρόνο, εξετάσεις, ανάρρωση για να ανακτήσω την ευστάθεια που απαιτεί και η ζωή μου και η οικογένειά μου.
Την τελευταία χρονιά βρεθήκαμε απέναντι σε κρίσεις που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις δυνατότητες ενός μικρού, υποστελεχωμένου και οικονομικά εξαντλημένου Δήμου.
Απευθυνθήκαμε στην Πολιτεία ζητώντας τα στοιχειώδη: προσωπικό, χρηματοδότηση, υποδομές.
Και όμως, αντί για στήριξη, λάβαμε συχνά σιωπή.
Όταν η Πολιτεία αντιμετωπίζει τους μικρούς Δήμους σαν υποσημειώσεις και όχι σαν ζωντανές κοινωνίες, τότε το βάρος πέφτει στους ώμους λίγων ανθρώπων που παλεύουν με γυμνά χέρια.
Σε αυτό το περιβάλλον προσπάθησα να σταθώ όπως έμαθα να στέκομαι στη ζωή:
όρθιος, καθαρός, με τη σιωπηλή περηφάνια εκείνου που δεν φεύγει νικημένος αλλά αποφασισμένος.
Με την τιμιότητα του ανθρώπου που θέλει να βλέπει τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως τον βολεύουν.
Βρέθηκα δίπλα σε κάθε δημότη στις φωτιές, στις πλημμύρες, στις κρίσεις, στην καθημερινότητα.
Γνώρισα αγωνίες, πίκρες, κόπωση, αλλά και αξιοπρέπεια και ανθρωπιά.
Όμως κάθε τέτοια προσπάθεια έχει κόστος.
Και σήμερα, ως πατέρας δύο μικρών παιδιών, έφτασα στο όριό μου.
Υπάρχει όμως και κάτι βαθύτερο.
Μεγάλωσα ανάμεσά σας φίλοι, συμμαθητές, συγγενείς, άνθρωποι που κουβαλώ μέσα μου.
Ζούμε ο ένας μέσα στην ιστορία του άλλου.
Και όταν, εξαιτίας των αντικειμενικών αδυναμιών του Δήμου, δεν μπορούσαμε να ανταποκριθούμε στα δίκαια αιτήματά σας, ένιωθα πως δεν είχα δικαίωμα να στέκομαι απέναντί σας χωρίς να μπορώ να σας ανακουφίσω.
Δεν έμαθα ποτέ να είμαι κάπου απλώς για να είμαι.
Έμαθα να προσφέρω.
Και όταν δεν μπορώ να προσφέρω όπως πρέπει, η θέση δεν έχει πια νόημα.
Σε αυτή τη δύσκολη πορεία δεν ήμουν ποτέ μόνος.
Θέλω να το αναγνωρίσω καθαρά.
Ορισμένοι συνάδελφοι υπερέβαλαν εαυτούς, δουλεύουν στα όρια, κράτησαν όρθιο ένα διοικητικό και τεχνικό σύστημα που συχνά λειτουργεί χωρίς ή και με ελάχιστο προσωπικό από αυτό που πραγματικά χρειάζεται.
Ο Δήμαρχος σήκωσε και σηκώνει ένα βάρος που λίγοι θα άντεχαν.
Βρέθηκε στο κέντρο μιας “μαρτυρικής” προσπάθειας, να κρατήσει έναν Δήμο όρθιο χωρίς τα μέσα που του οφείλει η Πολιτεία.
Πολλές στιγμές απέναντι σε ένα σύστημα που απαιτεί, αλλά δεν στηρίζει.
Αυτή είναι η αλήθεια και οφείλω να την πω.
Θέλω, επίσης, να κάνω τη δική μου αυτοκριτική.
Σε μια κοινωνία που συχνά κρίνει πριν ακούσει, ίσως κι εγώ να μην κατάφερα πάντα να εξηγήσω το πραγματικό βάρος της καθημερινότητας, τις ελλείψεις, τα εμπόδια.
Ίσως δεν κατάφερα όσο έπρεπε να δείξω τι σημαίνει να λειτουργείς σε ένα περιβάλλον όπου λείπουν βασικά εργαλεία, χέρια, πόροι.
Κάποιοι συμπολίτες το είδαν και έδειξαν κατανόηση.
Κάποιοι άλλοι όχι.
Έτσι είναι όμως οι κοινωνίες.
Σκέφτηκα σοβαρά και το ενδεχόμενο παραίτησης από τη θέση του Δημοτικού Συμβούλου. Ωστόσο, άνθρωποι που με εμπιστεύθηκαν και με τίμησαν, μου έθεσαν κατηγορηματικά και με σαφήνεια ότι η παρουσία μου στο Δημοτικό Συμβούλιο είναι απαραίτητη για αυτούς στο μέτρο που το επιτρέπει η υγεία μου. Για αυτό παραμένω Δημοτικός Σύμβουλος.
Δεν απομακρύνομαι από τον τόπο μου.
Φεύγω μόνο από μια θέση που δεν μπορώ πλέον να υπηρετήσω όπως της αξίζει.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την εμπιστοσύνη και τη διαδρομή που μοιραστήκαμε.
Με σεβασμό,
Ευάγγελος Κωνσταντής
