Τα τελευταία χρόνια έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρεί την καθημερινότητα ατόμων με αναπηρία, επιδιώκοντας να καταλάβω τι είναι αυτό που θα ήταν δυνατόν να τους εξασφαλίσει την ποιότητα και την αξιοπρέπεια ζωής ως υπέρτατο αγαθό, που όμως ορισμένοι δυσκολεύονται να το κατακτήσουν. Αναφέρθηκα στην αρχή στο χρονικό διάστημα της παρατήρησης μου και ο λόγος ήταν γιατί και εγώ τα τελευταία χρόνια ανήκω σε αυτή την κατηγορία αυτών των σπουδαίων ανθρώπων, με αναπηρία στην περίπτωση μου ελάχιστα ορατή. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι η αναπηρία σε βρίσκει. Σύντομα θα πω ότι αναπηρία, σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία είναι: άτομα με μακροχρόνιες σωματικές, νοητικές, πνευματικές ή αισθητηριακές βλάβες, οι οποίες σε αλληλεπίδραση με διάφορα εμπόδια δύνανται να παρεμποδίσουν την πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή τους στην κοινωνία σε ίση βάση με τους άλλους. Οι αναπηρίες μπορούν να είναι ορατές ή αόρατες.
Και ερχόμαστε στην καθημερινότητα, πεζοδρόμια δεν υπάρχουν και εκεί που υπάρχουν είναι πιθανόν να έχει βγει κάποιο πλακάκι είτε από κακοκατασκευή είτε από τους κορμούς των δέντρων και πολλά άλλα που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί. Αν δεν έχει συμβεί κάτι από τα αναφερόμενα ίσως να μην υπάρχουν ράμπες άλλα και ράμπες να υπάρχουν ίσως να υπάρχει είτε κάποιο παρκαρισμένο παρανόμως αυτοκίνητο είτε κάποια καφετέρια θα έχει βγάλει τραπεζάκια σε όλο το μήκος του πεζοδρομίου. Εύλογα αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο η δημοτική αστυνομία είναι τόσο υποστελεχωμένη ώστε η επιτήρηση να γίνεται όλο και πιο δύσκολα; Η Δημοτική Αρχή μήπως θα έπρεπε πια να επανεξετάσει και να επαναπροσδιορίσει το χώρο που αφορά τα τραπεζοκαθίσματα; Δεδομένου ότι οι συνθήκες από την ψήφιση του νόμου για την ατελή παραχώρηση κοινοχρήστων χώρων από ΟΤΑ σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, έχουν αλλάξει και η ειδική περίσταση (covid 19) δεν υφίσταται σήμερα.
Επόμενο στάδιο τα δημόσια κτήρια, μπορούν να αποδειχτούν επικίνδυνα ακόμα και για άτομα χωρίς αναπηρία αφού κάποια από αυτά δεν διαθέτουν καν ράμπες μετακίνησης αλλά και όσα διαθέτουν είναι πιθανόν να μην πληρούν καμία προδιαγραφή για την ασφαλή χρήση τους ενώ τα ασανσέρ είτε είναι μικρά γεγονός που καθιστά αδύνατο τη μετακίνηση ενός ανθρώπου με αναπηρικό αμαξίδιο είτε είναι εκτός λειτουργίας.
Προχωράμε τώρα στην αστική συγκοινωνία, μιλάμε για μία πόλη όπου ο πληθυσμός της ανέρχεται στους 10.482.487 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2021, τα επίσημα στοιχεία της οποίας έδωσε στη δημοσιότητα η ΕΛΣΤΑΤ, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες ο πληθυσμός της διπλασιάζεται λόγω του τεράστιου τουριστικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει η περιοχή. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν η αστική συγκοινωνία της πόλης να μην εξυπηρετεί άτομα με αναπηρία που για τη μετακίνηση τους χρησιμοποιούν αμαξίδιο, ακόμα και γονείς με μωρό που επιθυμούν να μετακινηθούν με την αστική συγκοινωνία και χρησιμοποιούν καρότσι; Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχουν αρκετά δρομολόγια ώστε να συνδέουν την πόλη με τις γύρω περιοχές κατά τα τη διάρκεια του χειμώνα και όχι μόνο την καλοκαιρινή περίοδο; Μοιραία λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα άτομα με αναπηρία είναι αναγκασμένα εκ προοιμίου να βοηθηθούν από κάποιον φίλο, συγγενή, συνάδελφο για να μετακινηθούν, για να κάνουν μία βόλτα στην πόλη, για να επισκεφτούν κάποια δημόσια υπηρεσία, για να κάνουν το μπάνιο τους.
Από την άλλη πλευρά, η υπηρεσία του δήμου η οποία είναι αρμόδια για την υποστήριξη των ατόμων με αναπηρία, η πρόνοια, είναι υποστελεχωμένη, δεν υπάρχει κοινωνικός λειτουργός και αυτή τη στιγμή στελεχώνεται μόνο που διοικητικούς υπάλληλους οι οποίοι χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία της δουλειάς που κάνουν καθημερινά, δεν είναι αρκετοί. Είναι επιτακτική ανάγκη στην υπηρεσία της πρόνοιας να υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί αφού οι ανάγκες των ατόμων με αναπηρία δεν περιορίζονται μόνο στα διοικητικά ζητήματα… Ο ρόλος του κοινωνικού λειτουργού είναι πολυδιάστατος, ενδεικτικά θα αναφέρω μερικά παραδείγματα όπως είναι η υποδοχή νέων μελών και των οικογενειών τους και η ενημέρωση για τους σκοπούς, τα προγράμματα και τις δράσεις του φορέα, η λήψη κοινωνικού, οικογενειακού και ατομικού ιστορικού του υποψήφιου ωφελούμενου, η διερεύνηση των αναγκών και εξέταση ικανοποίησης των αιτημάτων που υποβάλλονται από τις οικογένειες των μελών σε συνεργασία με την Διεπιστημονική ομάδα του φορέα, να προτείνει και να παραπέμπει σε άλλες υπηρεσίες, όταν κρίνεται αναγκαίο, η παροχή βοήθειας σε οικογένειες που βρίσκονται σε κρίση. Ανάλογα με την ανάγκη, ενεργοποιούνται πηγές βοήθειας, όπως δημόσιοι φορείς, ιδιωτικές εταιρείες, κοινωφελή ιδρύματα, κέντρα, κέντρα απεξάρτησης κ.ά., με σκοπό να ισορροπήσουν εντάσεις και παθολογίες μέσα στην οικογένεια, ώστε τα παιδιά να βιώνουν μια όσο το δυνατόν πιο ήρεμη ζωή, η πληροφόρηση για τις υπάρχουσες κοινωνικές παροχές σε επίπεδο δήμου, όπως και σε κρατικό επίπεδο, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η μεγαλύτερη πρόσβαση των ατόμων σε αγαθά, υπηρεσίες και δικαιώματα, η στήριξη και η βοήθεια στη διεκπεραίωση θεμάτων προνοιακού χαρακτήρα και παροχή κατευθύνσεων για επίλυση διαδικαστικών θεμάτων, η ενημέρωση των γονέων/κηδεμόνων για τα δικαιώματά τους και την διαδικασία λήψης επιδομάτων με γνώμονα τις ανάγκες της κάθε οικογένειας και αλλά τόσα που δεν είναι δυνατόν να αναφέρουμε….
Ολοκληρώνοντας είναι απόλυτα σαφές ότι η προσβασιμότητα είναι συνώνυμο της ελευθερίας, μας επιτρέπει να είμαστε ΙΚΑΝΟΙ, αξία θεμελιώδης. Γι’ αυτό λοιπόν στόχος μας, σαν ΛΑ.ΣΥ. είναι να δημιουργήσουμε μία πόλη φιλική προς όλους τους ανθρώπους είτε αυτοί έχουν κάποια αναπηρία είτε όχι, είτε η αναπηρία είναι ορατή είτε όχι.
Μπατσούλη Χριστίνα
Οικονομολόγος,
Υποψήφια Δημοτική σύμβουλος με την
Λαϊκή Συσπείρωση στο Δήμο Πρέβεζας
