Γράφει η Φωτεινή Τζουβελέκη – φοιτήτρια φιλοσοφίας
Δε θα ξεχάσω ποτέ την εμπειρία μου στα Ιωάννινα, περίπου δέκα χρόνια πριν. Ήμουν ακόμη στο δημοτικό όταν θα πηγαίναμε μια εκπαιδευτική εκδρομή στα Ιωάννινα. Θυμάμαι το καιρό που έκανε εκείνη την ημέρα, την υγρασία που επικρατούσε, στο σημείο που όλοι μας είχαμε φέρει μαζί μας μια ομπρέλα. Το λεωφορείο μας άφησε στην πλατεία της πόλης, όπου και συναντήσαμε τον ξεναγό μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι έκανε κρύο, καθώς φορούσα το μπλε μπουφάν μου. Εκείνη τη περίοδο ήμουν αρκετά κοντή και ήταν μεγαλύτερο από εμένα.
Το πρώτο πράγμα που είδα που μου έκανε εντύπωση ήταν το πανέμορφο τοπίο. Τα Ιωάννινα είχαν ροζ και κίτρινο χρώμα όταν φτάσαμε και ήταν σούρουπο. Μια λεπτομέρεια που αποκλείεται να ξεχάσω ποτέ ήταν η πινακίδα που έγραφε «Καλώς ήρθατε», την οποία κρατούσε ο ξεναγός.
Αυτό που άκουγα ήταν η απόλυτη ησυχία. Η φωνή των Ιωαννίνων δεν ακούγοταν μέσω των συζητήσεων αλλά μέσω του θροίσματος των φύλλων. Η μυρωδιά που με τύλιξε όμως στο μέρος ήταν το βρεγμένο χώμα και ένιωσα λες και βρίσκομαι αληθινά στο σπίτι μου. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι για πόλη της Ελλάδας. Ακόμη και την Θεσσαλονίκη, στην οποία μένω εδώ και τόσα χρόνια.
Οι συμμαθητές μου φαινόταν το ίδιο εκστασιασμένοι με εμένα με τα Ιωάννινα. Θυμάμαι στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο ξενοδοχείο να λένε «ουαου» και «είδες τον ουρανό;». Αυτός που μίλησε πρώτος ήταν ένας πολύ ζωηρός συμμαθητής μου, ο οποίος για μια φορά κάθισε ήσυχος και απλά άκουγε την φύση. Παρά αυτά, δεν είδα κάποιον κάτοικο ο οποίος ήταν χαρακτηριστικός. Τα στερεότυπα για τα χωριά της Ελλάδας ξεθώριασαν μπροστά στα μάτια μας. Δεν υπήρχε πια λόγος να κάνουμε διακρίσεις.
Εκείνη τη στιγμή το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να μην γυρίσω ποτέ στο σπίτι μου. Το συναίσθημα που επικρατούσε μέσα μου ήταν το δέος. Αν μπορούσα να πω κάτι στο τότε εαυτό μου θα ήταν να βγάλω περισσότερες φωτογραφίες. Ένα άλλο θα ήταν να βρω τα κότσια να μιλήσω στο αγόρι που μου άρεσε.
Εάν μπορούσα να δώσω ένα τίτλο στην σκηνή θα ήταν «Δέος στα Ιωάννινα». Σε κάποια ταινία, αυτό θα ήταν το σημείο που ο πρωταγωνιστής ανακαλύπτει το πιο όμορφο μέρος που έχει δει ποτέ. Τα Ιωάννινα μου μίλησαν εκείνη την ημέρα και με προσκάλεσαν να μη φύγω ποτέ από κοντά τους.
