Πόσο ακόμα θα μένει το Κανάλι στο σκοτάδι;
Πόσο ακόμα οι κάτοικοι και οι χιλιάδες επισκέπτες του καλοκαιριού θα κυκλοφορούν τη νύχτα με… φακούς, σε έναν τόπο που θέλει να λέγεται τουριστικός προορισμός;
Στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Πρέβεζας, ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας, Χρήστος Κουμπούλης, έθεσε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το χρόνιο πρόβλημα του ηλεκτροφωτισμού στο Κανάλι. Τόνισε ότι η απουσία φωτισμού σε δύο βασικές εισόδους – από την παραλία Kanali Beach προς την κεντρική οδό και από τη Σφρίντζερη προς τον κεντρικό δρόμο – σε συνδυασμό με την έλλειψη πεζοδρομίων, δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για πεζούς και οδηγούς.
Όπως χαρακτηριστικά είπε, «δεν μπορεί άλλο ο κόσμος τον Αύγουστο να κυκλοφορεί τη νύχτα με φακούς».
Και έχει απόλυτο δίκιο.
Η εικόνα μιας περιοχής που δέχεται κάθε καλοκαίρι χιλιάδες τουρίστες, να στερείται στοιχειώδους φωτισμού και πεζοδρομίων, δεν είναι μόνο ντροπή. Είναι επικίνδυνη. Είναι ο καθρέφτης μιας δημοτικής αρχής που αρκείται σε λόγια και σε ανακοινώσεις.
Τι απάντησε ο δήμαρχος Νίκος Γεωργάκος;
Ότι υπάρχει έτοιμη μελέτη, η οποία αφορά το τμήμα από τη θέση «Φράξυλα» μέχρι την είσοδο του Καναλίου. Αλλά – όπως πάντα – λείπει η χρηματοδότηση. Υποσχέθηκε ότι θα αναζητηθούν πόροι, ότι θα υπάρξει συνεργασία με την Περιφέρεια, ότι το έργο θα «μπει στις προτεραιότητες».
Ακούγεται ωραία. Το πρόβλημα όμως είναι ότι… αυτά τα ακούμε χρόνια.
Το κρίσιμο ερώτημα που κανείς δεν απαντά: από πότε είναι έτοιμη αυτή η μελέτη;
Πόσο καιρό μένει στα συρτάρια, αναπαυόμενη σε μια μόνιμη αναμονή πόρων; Και πόσες ακόμη τουριστικές σεζόν πρέπει να περάσουν μέχρι να βρεθεί – επιτέλους – η χρηματοδότηση για ένα έργο που είναι στοιχειώδες και απολύτως απαραίτητο;
Ο ίδιος ο δήμαρχος, άλλωστε, παραδέχθηκε στο δημοτικό συμβούλιο ότι ο δήμος «δεν μπορεί να προχωρήσει σε εντάξεις έργων» και ότι μένει διαρκώς στο στάδιο των μελετών. Αυτό σημαίνει πως ο δήμος δεν σχεδιάζει, δεν διεκδικεί, δεν επιβάλλει λύσεις. Απλώς περιμένει. Περιμένει πάντα την Περιφέρεια ή άλλους φορείς να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για κάποιο μεγαλεπήβολο έργο ανάπτυξης. Μιλάμε για φωτισμό και πεζοδρόμια. Μιλάμε για τα βασικά. Για την ασφάλεια κατοίκων και επισκεπτών. Για την εικόνα ενός τόπου που φιλοδοξεί να είναι τουριστικός πυλώνας της περιοχής, αλλά μένει βυθισμένος στο σκοτάδι και στην αδιαφορία.
Η υπόθεση αυτή δεν αφορά μόνο το Κανάλι. Είναι μια μικρογραφία της συνολικής αδυναμίας του Δήμου Πρέβεζας να περάσει από τις μελέτες στα έργα.
Η διοίκηση Γεωργάκου φαίνεται εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο: μελέτες χωρίς υλοποίηση, σχέδια χωρίς πράξη, προτεραιότητες χωρίς αποτέλεσμα.
Κι έτσι, το Κανάλι παραμένει σκοτεινό. Σκοτεινό στους δρόμους του, σκοτεινό και στην πολιτική του προοπτική.
Γιατί όσο οι κάτοικοι αναγκάζονται να κυκλοφορούν με φακούς, άλλο τόσο το δημοτικό έργο αναζητείται με… κιάλια.
