Αν υπήρχε βραβείο για το πιο ταλαιπωρημένο έργο της Πρέβεζας, ο παραλιακός ποδηλατόδρομος θα το είχε κατακτήσει με το… καλημέρα. Ξεκίνησε ως φιλόδοξο σχέδιο για να αλλάξει την εικόνα της πόλης και να δώσει στους πολίτες έναν σύγχρονο χώρο μετακίνησης και αναψυχής. Σήμερα όμως, αντί για ποδηλάτες, φιλοξενεί μόνο ασυναρτησίες, αλλαγές σχεδίων και δημόσιες ατάκες που προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας.
Μετά από μήνες διακοπής, η Περιφέρεια αποφάσισε αλλαγή χάραξης — επειδή οι αντιδράσεις φορέων και συλλογικοτήτων δεν της άφησαν άλλη επιλογή. Όμως, η «λύση» έφερε καινούριες τριβές: ο ανάδοχος καλείται να υλοποιήσει εντελώς διαφορετικό έργο από αυτό που είχε αναλάβει, με τον ίδιο προϋπολογισμό. Δηλαδή, μαγικά κόλπα. Ή μάλλον, κόλπα… χωρίς μαγεία.
Ο Περιφερειάρχης, αντί να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις, περιορίστηκε σε μια παραδοχή: «Κοντεύουμε να χάσουμε το έργο». Έτσι απλά. Σαν να μιλάμε για ξεχασμένο ραντεβού, κι όχι για ένα έργο εκατομμυρίων που θα μπορούσε να δώσει ζωή στην παραλιακή ζώνη.
Κι επειδή τα πράγματα δεν ήταν ήδη αρκετά σουρεαλιστικά, ήρθαν και τα βράχια του Μονολιθίου μετά την πρώτη φθινοπωρινή καταιγίδα. Αντί να σημάνει συναγερμός για την ασφάλεια και την ανθεκτικότητα της περιοχής, πήραμε την επική απάντηση: «Σιγά τα λάχανα… Βγήκαν και πέντε βράχια για όσους έχουν ωραία μάτια». Την ώρα που κινδυνεύουμε να χάσουμε το έργο, τα βράχια έγιναν αφορμή για… ατάκες stand-up comedy.
Η ουσία είναι μία: η Πρέβεζα δεν απέκτησε ποδηλατόδρομο, απέκτησε ένα κακογραμμένο σενάριο γεμάτο καθυστερήσεις, πολιτικές υπεκφυγές και φθηνές δικαιολογίες. Ένα έργο που αντί να ενώσει, διχάζει. Αντί να προχωρά, σέρνεται. Και αντί να ολοκληρωθεί, απειλείται να σβηστεί από τον χάρτη της χρηματοδότησης.
Αν συνεχίσουμε έτσι, το μόνο που θα μείνει να θυμίζει τον ποδηλατόδρομο θα είναι οι δηλώσεις «σιγά τα λάχανα» και οι… πέτρες στο δρόμο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
