Οι εκδόσεις και το περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ, πραγματοποίησαν τον 3ο Πανελλήνιο διαγωνισμό Ποίησης με την συμμετοχή να είναι μεγάλη, από νέους συγγραφείς από ολόκληρη την Ελλάδα.
Η Πρεβεζάνα ποιήτρια Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου κατάφερε και κέρδισε έναν έπαινο και δύο τιμητικές διακρίσεις στις κατηγορίες ελεύθερος, έμμετρος και μουσικός στίχος.
Η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη που η ίδια στο προσωπικό της προφίλ δημοσίευσε τα ευχάριστα νέα.
Το onprevezanews.gr σας παρουσιάζει πρώτο τα νέα ποιήματα της Σπυριδούλας Γεωργοκίτσου με τα οποία κατάφερε και κέρδισε τις σπουδαίες διακρίσεις.
Άσκοπη μετακίνηση
Το άσκοπο φόρεμα της περιπλανήσεως επέλεξα λαμπρή να περπατώ στους απαγορευμένους δρόμους. Στην πρώτη στάση έναν άνευρο χαιρετισμό εξέπεμψε η μελαγχολία κι αμέσως κοίταξα να ισιώσω το φόρεμά μου αδιαφορώντας.
Δεύτερος σταθμός κι η θλίψη μου χαμογελά μειδιάζοντας σαν άλλη Μόνα Λίζα, σα να ξέρει πιο πολλά από όσα ξέρει, πιο πολλά από όσα θα’ πρεπε και τον ήλιο κοίταξα τα μάτια να θαμπώσουν μη μείνει χαραγμένη κατά νου η καμπύλη αυτή του προσώπου της.
Στην τρίτη στάση πέτυχα την μοναξιά. Μόνη σαν από επιλογή, μου’ γνεφε φυσικά να πλησιάσω σιμά της. Χέρια σταυρωμένα. Πόδια σταυρωμένα. Θα’ ταν σίγουρα έτσι κι η ψυχή της, σκέφτηκα. Κι έκανα πως δεν την είδα. Προσπέρασα βιαστικά σα να’ χα κάπου να πάω, σα να’ χα έναν σκοπό.
Μα είχα ξεχάσει πως φορούσα το φόρεμα της άσκοπης περιπλάνησης κι η μετακίνησή μου αυτή, σκοπό άλλον δεν είχε.
Το παλτό
Τον άδειο καναπέ κι απόψε κοιτώ που πάνω του έχω αφήσει ένα παλτό. Η σκέψη μου άρχισε ξανά να οργιάζει κι ένα είδωλο φαντάστηκα που τείνει να σου μοιάζει.
Συζήτηση άνοιξα μεσάνυχτα μαζί του, τον ρώτησα με τόλμη που πήγε το κορμί του. Όση ψυχή και να’ χανε μαζί δέκα κλωστές εγώ κι απόψε άδεια, πιο άδεια κι από χτες…
Τότε μου αποκρίθηκε με μια ψιλή φωνή πως το μυαλό δεν είναι πάντοτε όπου είναι το κορμί. Τα δάκρυα με πιάσανε κι έμεινα να κοιτώ, με πόση δύναμη με τσάκισε ένα παλιό παλτό.
Υγρά ήταν τα μάτια μου και θόλωσα πολύ τόσο που όταν τ’ άνοιξα δεν ήτανε εκεί. Και κάθισα στην θέση του που ήτανε ζεστή, τον άδειο τοίχο κοίταξα μόνη μα γελαστή.
Ήλιος
Τι κάνω κι απόψε εδώ; Ποια μάτια με απελπισία τείνω να κοιτώ; Με ένα βλέμμα όλα γίνονται σκοτεινά, με ένα άγγιγμα μαυρίζουνε ξανά. Σαν Μήδας του σκότους και της μοναξιάς που ό,τι αγγίξω χάνει το χρώμα μεμιάς.
Ήρθες και όλα έγιναν χρυσά, τα μάτια ο ήλιος, όλα φωτεινά. Ήρθες και έλαμψε όλο το σκοτάδι γύρισαν πίσω όσα πήγαν στον Άδη. Ήρθες εσύ… Ήρθες εσύ…
Τι κάνω τώρα που τόση λάμψη δεν μπορώ, ούτε που ξέρω πως να την διαχειριστώ. Τυφλώνομαι, χρειάζομαι μια αγκαλιά δική σου έστω και παν όλα καλά.
Ήρθες και όλα έγιναν χρυσά, τα μάτια ο ήλιος, όλα φωτεινά. Ήρθες και έλαμψε όλο το σκοτάδι γύρισαν πίσω όσα πήγαν στον Άδη. Ήρθες εσύ… Ήρθες εσύ…
