Με αφορμή τη χτεσινή πορεία για τα Τέμπη, με τη μεγάλη προσέλευση μαθητών, ως δάσκαλος αναρωτήθηκα το κατά πόσο αυτά τα παιδιά μπορούν να διατηρήσουν ένα υψηλό όραμα για τον κόσμο όταν από το χάος της απομόνωσης περνάνε στην ιδέα της απειλής ενός μαζικού και τόσο άδικού θανάτου. Οι έφηβοι βλέπουν μόνο το αύριο, χτίζουν με πείσμα, κόπο και επιμονή το μέλλον δομημένο με το διακαή πόθο να γίνουν πράξη όλα όσα ονειρεύονται.
Ποιος άραγε είναι αυτός ο μηχανισμός που επιτάσσει το βίαιο και αιφνίδιο άρπαγμα από τη ζωή; Σε ποια εποχή ζούμε; Μήπως αυτό το τόσο αιμοσταγές πλήγμα σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια αμιγώς πολιτικοποιημένη κοινωνία, τότε που οι νέοι μάχονταν στους δρόμους για ελευθερία και επανάσταση; 21 Φλεβάρη του 1973 είναι η επέτειος των πενήντα ετών από την κατάληψη της Νομικής. Πενήντα χρόνια μετά και κάτι μέρες, εξαιτίας μιας ανείπωτης εθνικής τραγωδίας οι σχολές κλείνουν και πάλι και οι νέοι ξεχύνονται στους δρόμους.
Δεν ξέρω κατά πόσο οι έφηβοι αυτής της γενιάς έχουν τις ίδιες προσλαμβάνουσες με τους τότε, τώρα, ίσως, δεν αντηχούν τα σήμαντρα του μελοποιημένου Ελύτη και του Θεοδωράκη όπως άλλοτε, αλλά το σίγουρο είναι ότι οι μαθητές του σήμερα, που πασχίζουν να γίνουν οι φοιτητές και οι μετέπειτα πολίτες του αύριο, έχουν δυνατό ένστικτο επιβίωσης. Αυτό τους αρπάζει από το βυθό της θάλασσας, τους ξεβράζει από την μέγγενη της παλίρροιας του υπολογιστή και των κινητών, όταν χάνονται ώρες, επαναφέροντάς τους στη στεριά του δρόμου που ποτέ δεν τελειώνει, ο οποίος συμβολικά οδηγεί στην αντίσταση, στη διαμαρτυρία, στην αμφισβήτηση.
Σκεφτείτε, χωρίς αυτές τις έννοιες δεν θα υπήρχε η γενιά του Πολυτεχνείου, ούτε η Μεταπολίτευση, δεν ξέρω, τελικά, αν θα επανερχόταν η δημοκρατία στη χώρα μας. Το ζήτημα είναι να μην επιστρέψουμε στις εποχές όταν τόσους νεκρούς θρηνούσαμε μόνο στα στρατόπεδα εξορίας ή συγκέντρωσης. Οι έφηβοι μετράνε τις ώρες να γίνουν φοιτητές, το ταξίδι για κείνους μόλις πάει να αρχίσει, ούτε στην πιο φρικτή κατάρα των παραμυθιών τρόμου δεν χωράει το μακάβριο ενδεχόμενο να είναι «το τελευταίο τους ταξίδι»…..Πολλά ακόμη έχουν να ειπωθούν για τον «καιρό των Τέμπη».
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός.
