Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 11:13

Κοσμάς Κοψάρης, Έλλη Λαμπέτη, Μια μοναδική Δεσποινίς Μαργαρίτα

Το 1975 η Έλλη Λαμπέτη βρισκόταν στην πιο μεστή καλλιτεχνική της πορεία. Έχοντας βιώσει το δράμα του αποχωρισμού από το αγαπημένο κοριτσάκι του οποίου διεκδικούσε σθεναρά την κηδεμονία, ρίχτηκε με πάθος στο θέατρο. Το αποτέλεσμα μοναδικό ως προς την επιλογή του έργου: Δεσποινίς Μαργαρίτα του Ρομπέρτο Ατάιντε. Σκηνοθέτης ο Μιχάλης Κακογιάννης, το κοινό εστιάζει αποκλειστικά και μόνο στο ένα πρόσωπο που βρίσκεται πάνω στην σκηνή για να ενσαρκώσει με απαράμιλλο τρόπο, την Δεσποινίδα Μαργαρίτα, την γλυκόπικρη ανάμνηση της δασκάλας των παιδικών μας χρόνων, τραβηγμένη, ωστόσο, σε μια εφιαλτική εκδοχή, ίσως γιατί, κατά βάση, είναι βαθιά ανθρώπινη.

Το μαθητικό δυναμικό εξισώνεται με το θεατρικό κοινό για μια δασκάλα που  ξεχνά τον χρόνο, τα πρόσωπα που την δεξιώνονται, τις δεσμεύσεις που επιτάσσει μια τυπική διδασκαλία, για να μετατρέψει το μάθημα σε μια τραγική εμπειρία ζωής. Η βιωμένη πραγματικότητα ταυτίζεται με την αίσθηση της μη αυθεντικής ζωής για ένα πρόσωπο που εγκλωβίστηκε δραματικά στις υποσχέσεις του χτες και στις οριστικές ματαιώσεις του αύριο. Για την Δεσποινίδα Μαργαρίτα δεν υπάρχει ποτέ η αδημονία της πραγμάτωσης, της διεκδίκησης, παρά η εμπέδωση του χρόνου που κύλησε και δεν τής άφησε κανένα περιθώριο να ζήσει όπως πραγματικά ήθελε.

Η Λαμπέτη επιδέξια μετασχηματίζει την ηρωίδα σε οχηματαγωγό της δικής της υπαρξιακής ενδοχώρας. Παίζει με την κάθε της ίνα, μεταγγίζει κάθε οντολογικό ερέθισμα στα κύτταρα της άτυχης δασκάλας που ξεγυμνώνει κυριολεκτικά κάθε πτυχή των απωθημένων της στους μαθητές της. Μετατρέπονται Μαργαρίτα και Έλλη σε ένα αξεδιάλυτο πλέγμα θαμμένων αναμνήσεων, γκρεμισμένων αξιώσεων, ώσπου να οδηγηθούν στην πλήρη κατάρρευση προκειμένου να μπορέσουν να ανασυνταχτούν.

Χαρακτηριστικά τα λόγια της Έλλης στην τελευταία παράσταση του συγκεκριμένου έργου ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει εχθρική απέναντι στα παιδιά του θεάτρου, στους υποτιθέμενους μαθητές της, όταν την υποδέχονται κάθε βράδυ με λουλούδια. Το έντονο μακιγιάζ και το ασφυκτικά αυστηρό καρέ συνιστούν τα δύο απαραίτητα σύμβολα του έντονου ψυχαναγκασμού που βιώνει η πρωταγωνίστρια, η Μαργαρίτα.

Πνίγεται γιατί δεν τής επέτρεψαν να ζήσει όπως πραγματικά ήθελε. Η Έλλη τής έδωσε άλλη μια εκδοχή ζωής, πιο ουσιαστική, πιο αυθεντική, πιο ελεύθερη. Τής δίδαξε να αποδέχεται τον εαυτό της όπως πραγματικά είναι, χωρίς προσωπεία. Η έμφυτη ποιητική υποκριτική της, εμποτισμένη με την ρεαλιστική δυναμική του ρόλου, έδωσε ένα μοναδικό αποτέλεσμα καλλιτεχνικής τελειότητας. Εξαίσια ερμηνεία, μοναδική η Έλλη ως Δεσποινίς Μαργαρίτα.

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης-κριτικός


Ακολουθήστε το onprevezanews.gr στο Facebook και στο Instagram

Διαβάστε πρώτοι τις ειδήσεις στο Google News


 

Προηγούμενο Άρθρο

Εμπορικός Σύλλογος Πρέβεζας: Το καλοκαιρινό ωράριο των καταστημάτων

Επόμενο Άρθρο

Ολοκληρώθηκε το σεμινάριο του Αστέρα Ανθούσα με την συμμετοχή του ΕΚΑΒ

Μπορεί να σας ενδιαφέρει...