“Καλημέρα Ντίνα! Έχουμε αφίσες για κόλλημα και ψηφοδέλτια για φάκελο και μετά μοίρασμα, να σε υπολογίσω;” “Καλημέρα Εφακι μου, δε θα ρωτάς ποτέ! Τί ώρα θέλεις να έρθω και θα είμαι εκεί!” Και το χαμόγελο της ακούγονταν από την άλλη άκρη της γραμμής. Θα ήταν πάντοτε παρούσα, όχι γιατί της το ζητούσες, αλλά γιατί το ήθελε, το πονούσε το ΠΑΣΟΚ, ήταν τόσο βαθιά ριζωμένο μέσα της που καλύτερα να την έβριζες εκείνη, παρά το κίνημα.
Γιατί για την Ντίνα το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν κόμμα, ήταν κίνημα, ήταν δέκα άνθρωποι με ίδιες αξίες και ιδανικά που κατέβαιναν υποψήφιοι για αυτά και όχι για τις θέσεις και τα αξιώματα. Και κάποια στιγμή στην αφέλεια των 25 μου την ρώτησα κι εγώ “Βρε Ντίνα μου, τόσα χρόνια τρέχεις, αφίσες εσύ, ψηφοδέλτια εσύ, τηλέφωνα για ομιλίες εσύ, να μας φέρεις καφέ να πιούμε, φαγητό να μη πεινάσουμε τόσες ώρες μέσα στα εκλογικά εσύ, εκλογικός αντιπρόσωπος με τις ώρες παρά τα δικά σου προβλήματα, εσύ εκεί.
Γιατί βρε Ντίνα μου; Αφού πλέον σε ξέρω και δε βλέπω να θέλεις να κερδίσεις κάτι, να σε βολεψουν κι εσένα κάπου δηλαδή.” Αλίμονο, άστραψε και βρόντηξε η Ντίνα μας, έφυγε στιγμιαία το χαμόγελο της και με σοβαρό ύφος μου απάντησε: “Άκου να σου πω Εφακι μου γιατί είσαι μικρή ακόμα και ίσως δε ξέρεις. Εγώ πέρασα καλές εποχές με τον άντρα μου, περάσαμε και δύσκολες στιγμές.
Όταν είχαμε 2 πιάτα φαγητό στο τραπέζι και ήξερα ότι πείνας εσύ, θα έβγαζα φαγητό από το πιάτο μου και από του Βασίλη μου και θα έβγαζα ένα γεμάτο για εσένα! Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ που ξέρω εγώ Εφάκι μου, όχι να τρώω εγώ και να πεινάς εσύ!
Γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ εγώ τρέχω.” Τα χρόνια περνούσαν, η Ντίνα μεγάλωνε και αραίωσε αισθητά τις εμφανίσεις της, πήγαινε πλέον επιλεκτικά, εκεί που πίστευε, εκεί που αγαπούσε. Κι ας μην την κρατούσαν όρθια τα πόδια και η μέση της, έρχονταν και ζητούσε ένα μόνο πράγμα, μια καρέκλα να καθίσει. Κανείς ποτέ δε της αρνήθηκε την καρέκλα αυτή, την είχε κερδίσει τόσο με το σπαθί της, που και την καρέκλα του πρωθυπουργού να ζητούσε να καθίσει, είχε κάθε δικαίωμα να την έχει.
Η Ντίνα αγαπήθηκε από όλους, γιατί ήταν ένας άνθρωπος αγνός, ένας άνθρωπος αληθινός, από εκείνους τους παλιούς ανθρώπους που η πονηριά δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο τους. Μακάρι να γέμιζε ο κόσμος από Ντίνες, όχι για τα πολιτικά, αλλά για την ανθρωπιά και την καλοσύνη της. Η Πρέβεζα έχασε έναν άνθρωπο, όμως ο παράδεισος κέρδισε έναν πραγματικό άγγελο.
Καλό ταξίδι Ντίνα, πήγαινε να βρεις τους συντρόφους να τα πείτε και να μας ρίχνεις καμιά ματιά από εκεί πάνω. Ευλογία η ματιά σου, ευλογία η παρουσία σου στην ζωή όσων σε γνωρίσαμε.
Το onprevezanews.gr εκφράζει την θλίψη του για τον θάνατο της κα Ντίνας, συλλυπητήρια στους οικείους της.
Ακολουθήστε το onprevezanews.gr στο Facebook και στο Instagram
