Και αναρωτήθηκα ποιος φταίει τελικά για τη συγκέντρωση τόσων επιβλαβών για όλους σκουπιδιών στους δρόμους της πόλης δίχως να νοιάζεται για την καθαριότητα του φυσικού περιβάλλοντος και για την υγεία των πολιτών. Δύσκολο, λοιπόν, μού φαινόταν να βρω τη σωστή απάντηση.
Φταίει ο Δήμος που δεν έχει γεμίσει όλη την πόλη με κάδους; Μπα, όσους και να βάλει δεν φτάνουν. Τα σκουπίδια και δη τα ογκώδη ξεφυτρώνουν ασταμάτητα. Κλαδέματα, γκαζόν, χεστρες, ντουζιέρες, στρώματα, ντουλάπια………. φορτηγά ατελείωτα.
Όμως ναι υπάρχουν σημεία στην πόλη που χρειάζονται κάδοι και καλαθάκια απορριμμάτων. Ιδιαίτερα στην παράκτια ζώνη του Δήμου όπως και σε κάποιους οικισμούς αλλα και στην ντάπια. Γίνεται προσπάθεια για βελτίωση. Όμως μέχρι τότε πόσο δύσκολο είναι το μπουκαλάκι που μας δροσίζει με νερό, το οποίο το κουβαλάμε μαζί μας για πολύ ώρα να το κρατήσουμε άδειο αλλά 50-100 μέτρα έως τον επόμενο κάδο?
Απολαμβάνουμε τις ομορφιές της πόλης μας, το λιμανάκι στον Παντοκρατορα, στο Ψαθακι, στη Λασκαρα και μετά?
Μήπως, όμως, τελικά φταίμε εμείς οι πολίτες όχι μόνο για τα σκουπίδια που ήλθαν τις τελευταίες μέρες στο προσκήνιο της επικαιρότητας, αλλά και για το γενικότερο κατάντημα της ίδιας μας της ζωής; Μήπως αυτή η εικόνα που βλέπαμε τούτα τα μερόνυχτα είναι η πραγματική μας ζωή, την οποία, όλο τον υπόλοιπο χρόνο, φροντίζουμε να μην παραδεχόμαστε και επιμελώς να κρύβουμε πίσω από φωνές και φανφάρες;
Η εικόνα που είδαμε, λοιπόν, με τους πολίτες να συνεχίζουν να φέρνουν στους ήδη επιβαρυμένους χώρους και άλλα σκουπίδια δείχνει, θαρρώ, κι αυτή ότι για όσα μας συμβαίνουν καθημερινά φταίμε εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι των πόλεων και ουδείς άλλος. Φταίμε, γιατί έτσι δείχνουμε ότι δεν μας νοιάζει ούτε η υγεία των συνανθρώπων μας , ούτε οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει τη δημόσια και δι’ αυτής την ιδιωτική μας ζωή καλύτερη στις ανθρωποπόλεις.
Μα πώς να μας νοιάζει, όταν, καταπώς φαίνεται, δεν σεβόμασταν και δεν τηρούσαμε, άλλοτε, τις γονικές συμβουλές για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, την αγάπη και τον αλληλοσεβασμό, αλλά επηρεασμένοι από το χάσμα των γενεών διαφωνούσαμε πολλάκις με τους γονείς μόνο και μόνο για να διαφωνούμε; Μα πώς να φροντίζουμε τώρα για το κοινό καλό, όταν, όπως όλα δείχνουν, δεν αποδώσαμε, τα περασμένα χρόνια, την πρέπουσα σημασία – από εφηβική αντίδραση στη βαθμοθηρία και στη συχνά με αναχρονιστικό τρόπο διδασκαλία των διδασκόντων μας – στα εφόδια που θα μπορούσαν να μας χαρίσουν τα σχολικά χρονια για την πραγματική μας ένταξη στο κοινωνικό σύνολο; Μα πώς να δείχνουμε σήμερα έμπρακτα το ενδιαφέρον για κάθε κοινωφελές, όταν νοσηρές νοοτροπίες και παρωχημένες ιδεοληψίες αντάμα με λανθασμένα κοινωνικά πρότυπα εμπόδιζαν, επί σειρά ετών, την ψυχή και το νου μας να λειτουργήσουν με γνώμονα το κοινό καλό αλλά τους έσπρωχναν να προτάσσουν το “εγώ” αντί για το “εμείς”;
Πιστεύω ότι πολλοί δε θα συμφωνήσετε μαζί μου στην απόδοση των ευθυνών για την παρούσα κατάσταση στη ζωή μας. Ο καθένας είναι ελεύθερος και έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να πρεσβεύει ό,τι θέλει. Η πραγματική, όμως, αλήθεια πάντα έρχεται στο φως στο τέλος και εάν είμαστε ενάντιοί της, θα μας πνίξει, ενώ εάν είμαστε υπέρ της, θα μας σώσει. Διαλέξτε, λοιπόν, έγκαιρα στρατόπεδο…
