O άγιος Ιάκωβος τακτικά επισκεπτόταν τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσο, κυρίως πηγαίνοντας για την Αθήνα για τους γιατρούς που τον παρακολουθούσαν.
-Κάποτε, έλεγε, πηγαίνω και βλέπω τον Άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του λέω: «Άγιέ μου, πώς περνούσες στη Μικρά Ασία; Τί αρετές είχες και αγίασες;» Ο Άγιος μου απάντησε:
-Μέσα στη σπηλιά που ήταν σταύλος, κοιμόμουνα και με τα άχυρα σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη.
Σε λίγο μου λέει:
-Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δυο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το βοηθήσω.
Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος.
Το ιερό λείψανο του αγίου Ιωάννη «αλλάζει πλευρό» – θέση, όπως είναι ξαπλωμένο, ενίοτε και μπροστά στον κόσμο-προσκυνητές και ακούγεται θόρυβος από εκεί. Μάλιστα, μια από τις φορές που έγινε αυτό, το 1990, ήταν παρών και ο μακαριστός και όσιος γέροντας Ιάκωβος, ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια, ο οποίος για να καθησυχάσει τον κόσμο που τρόμαξε, είπε:
-Χριστιανοί μου, μη φοβάστε, ο Άγιος είναι ζωντανός, απλά άλλαξε πλευρό.
Είναι περίεργο ότι ένιωθε αλλιώς για τους άλλους αγίους και αλλιώς για τον όσιο Ιωάννη τον Ρώσο, τον οποίο μάλιστα καλούσε για βοήθεια μαζί με τον όσιο Δαυΐδ. Όταν καλούσε και τους δύο, έδινε την εντύπωση ότι ο άγιος Ιωάννης ήταν αναγκαίο, ως νεότερος, να τρέξει γρηγορότερα, επειδή ό όσιος Δαυΐδ ήταν γηραιός. Με τον όσιο Ιωάννη όμως δεν γινόταν επιτακτικός, όπως με τον όσιο Δαυΐδ. Ντρεπόταν ακόμα και να λειτουργήσει στο προσκύνημα του οσίου Ιωάννη, στο Προκόπι. Του ζητούσαν:
-Ελάτε, πάτερ Ιάκωβε, να λειτουργήσετε στον όσιο Ιωάννη.
Και εκείνος απαντούσε:
-Είμαι άξιος εγώ, ο χοϊκός, να βρεθώ μπροστά στον θείο Ιωάννη;
Και πάντα, όταν πρόφερε το όνομα του οσίου Ιωάννη, τον οποίο συχνότερα έλεγε «θείο Ιωάννη» και «ομολογητή», η φωνή του στις λέξεις «θείος» και «ομολογητής» έπαιρνε μια μεγαλόπρεπη επισημότητα, λες και έβλεπε τον Άγιο μπροστά του και τον προσφωνούσε ως βασιλέα. Τον όσιο Ιωάννη όχι μόνο τον παρακαλούσε να συντρέχει στις ανάγκες των πιστών, μα και τον έβλεπε ζωντανό, έξω από τη λάρνακά του, να σπεύδει σε βοήθεια. Το 1986 ο π. Ιάκωβος διηγόταν, πως ο άγιος Ιωάννης εργάζεται ζωντανός έξω από τη λάρνακα. Τον ρώτησα χαμηλόφωνα, καθώς καθόμουν δίπλα του:
-Τον είδατε σεις έξω;
Ο γέροντας συνέχισε, γιατί στη συζήτηση βρισκόντουσαν κι άλλοι. Το ίδιο ερώτημα του το έκαμα δύο φορές ακόμα, χαμηλόφωνα, να μην ακούσουν οι άλλοι. Τότε αφοπλιστικά, χωρίς να αλλάξει ρυθμό, απάντησε:
-Αφού τον βλέπεις το πρωί που μαζεύεται ο Άγιος και μπαίνει στη λάρνακά του. Είναι ώρες που δεν βρίσκεται στη λάρνακα!
Το θαύμα τούτο, ότι κάποτε ο άγιος Ιωάννης δεν βρίσκεται στη λάρνακά του, το έχουν διαπιστώσει και άλλοι, όπως ο ιερέας-προϊστάμενος του προσκυνήματος.
Ο άγιος Ιωάννης αξίωνε τον μακαριστό γέροντα Ιάκωβο με διαλογική συζήτηση, ενεργή και αφοπλιστική. Ακόμα περισσότερο, ο γέροντας έβλεπε ολόσωμο και ζωντανό τον Όσιο, με τον οποίο συζητούσε. Επιστρέφοντας κάποτε από ιατρικές εξετάσεις, πέρασε, όπως πάντα, να προσκυνήσει τον όσιο Ιωάννη. Γονάτισε στη λάρνακα του Οσίου και σε λίγο είδε τον Όσιο να του λέει, καθώς τα διηγήθηκε ο ίδιος ο γέροντας:
-Έχω μια δουλειά τώρα και πρέπει να φύγω. Εσύ να μη δεχτείς να κάνεις Εσπερινό, μέχρι να επιστρέψω.
Όταν γύρισε ο Άγιος, του είπε:
-Νομίζεις ότι ευλογώ όλους όσους έρχονται εδώ; Να, αυτή τη γυναίκα, που προσκύνησε τώρα με τα παιδιά της, δεν την ευλόγησα.
-Γιατί; ρώτησε ο π. Ιάκωβος.
-Γιατί βλαστημάει τα παιδιά της.
Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο π. Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στον Ναό για τη Θεία Λειτουργία, περιέγραφε μέσα στο Ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε πατέρες της Μονής του, όσα ο θείος Ιωάννης ο Ρώσος, πνευματικώ τω τρόπω, του είχε πει τη νύχτα που πέρασε – ο Θεός γνωρίζει πώς – εμπρός στην ιερή λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος του στον ναό του στο Προκόπι.
-Νομίζουν πως κοιμάμαι, πως είμαι νεκρός, και δεν με υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από τη λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δεν με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακά μου. Αλλά άκουσε, πάτερ μου, να σου πω. Πολλή η αμαρτία στον κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία.
-Γιατί τα λες αυτά, Άγιέ μου; του απάντησα. Δεν βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη Χάρη σου και σε προσκυνά;
-Πολλοί έρχονται, πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου, πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε. Γι’ αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στον κόσμο.
-Όχι, Άγιέ μου, του είπα ταραγμένος. Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στη Μικρά Ασία που γεννήθηκα, αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα, Άγιέ μου, αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος, θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν.
-Πρέπει να γίνει πόλεμος! Πρέπει να γίνει πόλεμος! Πρέπει να γίνει πόλεμος! απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιος.
Πηγή
Από το βιβλίο: «Ένας άγιος γέροντας. Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης».
Επιμέλεια: Αντιύλη, Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα. E–mail: antiyli.gr@gmail.com
Ο Άγιος μου απάντησε:
-Μέσα στη σπηλιά που ήταν σταύλος, κοιμόμουνα και με τα άχυρα σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη.
Σε λίγο μου λέει:
-Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δυο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το βοηθήσω.
Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος.
Το ιερό λείψανο του αγίου Ιωάννη «αλλάζει πλευρό» – θέση, όπως είναι ξαπλωμένο, ενίοτε και μπροστά στον κόσμο-προσκυνητές και ακούγεται θόρυβος από εκεί. Μάλιστα, μια από τις φορές που έγινε αυτό, το 1990, ήταν παρών και ο μακαριστός και όσιος γέροντας Ιάκωβος, ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια, ο οποίος για να καθησυχάσει τον κόσμο που τρόμαξε, είπε:
-Χριστιανοί μου, μη φοβάστε, ο Άγιος είναι ζωντανός, απλά άλλαξε πλευρό.
Είναι περίεργο ότι ένιωθε αλλιώς για τους άλλους αγίους και αλλιώς για τον όσιο Ιωάννη τον Ρώσο, τον οποίο μάλιστα καλούσε για βοήθεια μαζί με τον όσιο Δαυΐδ. Όταν καλούσε και τους δύο, έδινε την εντύπωση ότι ο άγιος Ιωάννης ήταν αναγκαίο, ως νεότερος, να τρέξει γρηγορότερα, επειδή ό όσιος Δαυΐδ ήταν γηραιός. Με τον όσιο Ιωάννη όμως δεν γινόταν επιτακτικός, όπως με τον όσιο Δαυΐδ. Ντρεπόταν ακόμα και να λειτουργήσει στο προσκύνημα του οσίου Ιωάννη, στο Προκόπι. Του ζητούσαν:
-Ελάτε, πάτερ Ιάκωβε, να λειτουργήσετε στον όσιο Ιωάννη.
Και εκείνος απαντούσε:
-Είμαι άξιος εγώ, ο χοϊκός, να βρεθώ μπροστά στον θείο Ιωάννη;
Και πάντα, όταν πρόφερε το όνομα του οσίου Ιωάννη, τον οποίο συχνότερα έλεγε «θείο Ιωάννη» και «ομολογητή», η φωνή του στις λέξεις «θείος» και «ομολογητής» έπαιρνε μια μεγαλόπρεπη επισημότητα, λες και έβλεπε τον Άγιο μπροστά του και τον προσφωνούσε ως βασιλέα. Τον όσιο Ιωάννη όχι μόνο τον παρακαλούσε να συντρέχει στις ανάγκες των πιστών, μα και τον έβλεπε ζωντανό, έξω από τη λάρνακά του, να σπεύδει σε βοήθεια. Το 1986 ο π. Ιάκωβος διηγόταν, πως ο άγιος Ιωάννης εργάζεται ζωντανός έξω από τη λάρνακα. Τον ρώτησα χαμηλόφωνα, καθώς καθόμουν δίπλα του:
-Τον είδατε σεις έξω;
Ο γέροντας συνέχισε, γιατί στη συζήτηση βρισκόντουσαν κι άλλοι. Το ίδιο ερώτημα του το έκαμα δύο φορές ακόμα, χαμηλόφωνα, να μην ακούσουν οι άλλοι. Τότε αφοπλιστικά, χωρίς να αλλάξει ρυθμό, απάντησε:
-Αφού τον βλέπεις το πρωί που μαζεύεται ο Άγιος και μπαίνει στη λάρνακά του. Είναι ώρες που δεν βρίσκεται στη λάρνακα!
Το θαύμα τούτο, ότι κάποτε ο άγιος Ιωάννης δεν βρίσκεται στη λάρνακά του, το έχουν διαπιστώσει και άλλοι, όπως ο ιερέας-προϊστάμενος του προσκυνήματος.
Ο άγιος Ιωάννης αξίωνε τον μακαριστό γέροντα Ιάκωβο με διαλογική συζήτηση, ενεργή και αφοπλιστική. Ακόμα περισσότερο, ο γέροντας έβλεπε ολόσωμο και ζωντανό τον Όσιο, με τον οποίο συζητούσε. Επιστρέφοντας κάποτε από ιατρικές εξετάσεις, πέρασε, όπως πάντα, να προσκυνήσει τον όσιο Ιωάννη. Γονάτισε στη λάρνακα του Οσίου και σε λίγο είδε τον Όσιο να του λέει, καθώς τα διηγήθηκε ο ίδιος ο γέροντας:
-Έχω μια δουλειά τώρα και πρέπει να φύγω. Εσύ να μη δεχτείς να κάνεις Εσπερινό, μέχρι να επιστρέψω.
Όταν γύρισε ο Άγιος, του είπε:
-Νομίζεις ότι ευλογώ όλους όσους έρχονται εδώ; Να, αυτή τη γυναίκα, που προσκύνησε τώρα με τα παιδιά της, δεν την ευλόγησα.
-Γιατί; ρώτησε ο π. Ιάκωβος.
-Γιατί βλαστημάει τα παιδιά της.
Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο π. Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στον Ναό για τη Θεία Λειτουργία, περιέγραφε μέσα στο Ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε πατέρες της Μονής του, όσα ο θείος Ιωάννης ο Ρώσος, πνευματικώ τω τρόπω, του είχε πει τη νύχτα που πέρασε – ο Θεός γνωρίζει πώς – εμπρός στην ιερή λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος του στον ναό του στο Προκόπι.
-Νομίζουν πως κοιμάμαι, πως είμαι νεκρός, και δεν με υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από τη λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δεν με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακά μου. Αλλά άκουσε, πάτερ μου, να σου πω. Πολλή η αμαρτία στον κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία.
-Γιατί τα λες αυτά, Άγιέ μου; του απάντησα. Δεν βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη Χάρη σου και σε προσκυνά;
-Πολλοί έρχονται, πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου, πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε. Γι’ αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στον κόσμο.
-Όχι, Άγιέ μου, του είπα ταραγμένος. Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στη Μικρά Ασία που γεννήθηκα, αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα, Άγιέ μου, αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος, θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν.
-Πρέπει να γίνει πόλεμος! Πρέπει να γίνει πόλεμος! Πρέπει να γίνει πόλεμος! απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιος.
Πηγή
Από το βιβλίο: «Ένας άγιος γέροντας. Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης».
Επιμέλεια: Αντιύλη, Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα. E–mail: antiyli.gr@gmail.com
