Περπατώντας στους δρόμους κεντροευρωπαϊκών πόλεων αφαιρέθηκα χαζεύοντας τον τόπο και κάνοντας μελαγχολικές συγκρίσεις με τα καθ’ ημάς. Αναρωτιόμουν για τη μανία κατεδάφισης που μας έχει καταλάβει τα τελευταία ογδόντα, τουλάχιστον χρόνια. Κάνουμε ένα διάλειμμα , για να πάρουμε μια συλλογική ανάσα, και μετά συνεχίζουμε απτόητοι το έργο της ισοπέδωσης, για να φτιάξουμε, τάχα μου, το μέλλον . Πάνω σε ερείπια και με έργα που εκπέμπουν αρνητική ενέργεια.
Ξαφνικά νιώθω ένα… φσστ κι ένα ποδήλατο με υπερβολική ταχύτητα, για τα μέτρα του, με αγγίζει ελαφρά. Ευτυχώς, θα είχα γίνει ανέκδοτο στα μονόστηλα κάποιων μέσων ενημέρωσης. Μόλο που αμφιβάλλω, ακόμη κι εκεί χρειάζεται βύσμα για να μπει κανείς, εκτός κι αν πέσεις πάνω σε συλλέκτη περίεργων, γενικώς, συμβάντων.
Έμεινα παγωτό, κατά το κοινώς λεγόμενον. Αυτό, όμως, μου έδωσε την ευκαιρία να δώσω μεγαλύτερη προσοχή στον ποδηλατόδρομο. Τον θαύμασα. Άρτιος. Και τότε ο νους γύρισε πίσω. Στη δεκαετία του 1960. Θυμήθηκα το δικό μου ποδήλατο. Ένα αλλήθωρο ποδήλατο. Με τις δυο ρόδες να έχουν διαφορετική κατεύθυνση. Και με καστάνια για φρενάρισμα. Άμαθος, παραλίγο να πέσω στο γεμάτο με νερό βαθύ χαντάκι στην εθνική οδό, τρόπος του λέγειν.
Τρόπος του λέγειν εθνική οδός είναι σήμερα ένας άλλος δρόμος, που συνδέει την Πρέβεζα με την Ηγουμενίτσα. Ένας δρόμος καρμανιόλα, κάθε χρόνο βάφεται κόκκινος.
Ο δρόμος βρίσκεται στην πάνω μεριά, την ανατολική πλευρά. Βρίσκομαι στο Μονολίθι, την πιο μεγάλη ακτή της Ελλάδας. Αυτό ήταν το διαφημιστικό σύνθημα τα τελευταία χρόνια. Πολλά κανάλια κάναν απευθείας συνδέσεις. Μια απέραντη ακτή που αφήνει το σώμα να χαλαρώσει, πέρα από έγνοιες. Με τη σκέψη να καβαλάει τα κύματα, ταξιδεύοντας δυτικά, εκεί που μόνο η φαντασία μπορεί να φτάσει.
Χειμώνας. Τα κύματα μανιασμένα. Σαν να θέλουν να φτάσουν το ανοσιούργημα. Να τιμωρήσουν την ύβρη των ανθρώπων προς τη δική τους ακτή. Εκεί που χτυπάει το χειμέριο κύμα. Τα μυαλά των τσιμεντοεργολάβων έβαλαν τα επαγγελματικά τους ρολόγια πολλές δεκαετίες πριν. Τότε που οι μπουλντόζες γκρέμιζαν κάθε μακρόχρονη εμπειρία συνύπαρξης με ό,τι μας περιβάλλει.
Το κόσμημα της φύσης, η ακτή του Μονολιθίου, καλιγώνεται από τους τεχνοκράτες. Να φτιάξουμε έναν ποδηλατόδρομο που θα ενώνει την Πρέβεζα με την Πάργα, είπαν. Και άρχισαν να κατασκευάζουν έναν στενό κορσέ για τη θάλασσα. Μετατρέποντας την ακτή εχθρική για τους λουόμενους και τους περιπατητές.
Το ποδήλατο χρειάζεται να υποστηριχθεί. Χωρίς όμως να κάνει τη ζωή των πολιτών πατίνι. Χωρίς να περάσει χαλκάδες στη θάλασσα. Δίχως να στερηθούν οι πολίτες βασικά αγαθά.
Πέρασαν τα χρόνια που καταστρεφόταν το περιβάλλον με στρεψοδικίες. Με νομιμοφάνειες.
Σεβαστείτε το Μονολίθι. Οι αυτοδιοικητικοί ας αφήσουν τα στομφώδη λόγια. Οι πολίτες ας σηκωθούν από τον καναπέ.
