Ήταν το 1988, όταν ο Πέτρος Μπιρμπίλης προσέγγισε την Έλενα Ναθαναήλ για να πρωταγωνιστήσει στην πρώτη του ταινία μικρού μήκους η οποία έμελλε να εισπράξει θετικές κριτικές στο Φεστιβάλ Δράμας εκείνη τη χρονιά. Η ταινία δεν έχει διαλόγους, παρά μόνο μια υποβλητική εικόνα, μια υπέροχη φωτογραφία και μια άκρως γοητευτική πρωταγωνίστρια. Η Ναθαναήλ εδώ μεταμορφώνεται στη Μούσα της Νύχτας, με μοναδικούς της φίλους τα μοναχικά λευκά τρωκτικά. Περιδιαβαίνει τον κόσμο των ανθρώπων αλλά αδυνατεί να τον κατανοήσει. Συγκινείται από μια γυναίκα που εκδίδεται, από δύο νέους που βάζουν αγώνα χεριών, από μια θεατρική παράσταση όπου ακούγεται η Κάλλας να τραγουδάει.
Περιφέρεται σε σκοτεινά σοκάκια εκεί που οι καπνοί συνυπάρχουν με τα κομμάτια των πάγων. Καταβροχθίζει ένα ποντίκι, μουμιοποιεί ένα νεαρό που δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία της, όταν αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος της νύχτας δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα μόνιμο εφιάλτη που θα σβήσει με τον ερχομό της μέρας. Η ταινία τελειώνει με την Έλενα να έχει εξακτινωθεί στο φως, γεγονός που συμβολίζει την έλευση μιας νέας ζωής για εκείνη. Κρατάει μόνο ως ανάμνηση από τη νύχτα που έφυγε οριστικά, δηλαδή από το σκοτεινό παρελθόν της, ένα λευκό ποντικάκι. Το άσπρο συμβολίζει την αθωότητα, ενώ το μικρό τρωκτικό είναι η ανάμνηση της προηγούμενης ζωής της.
Η ταινία ξεχώρισε για την καλλιτεχνική της αρτιότητα, ενώ οι αφηγηματικοί της άξονες αλλά και ο τρόπος εστίασης της κάμερας στην λαμπερή πρωταγωνίστρια μάς παραπέμπει στο μεγαλειώδες κινηματογραφικό παρελθόν του ’60, όταν η Ναθαναήλ ξεχώριζε με ταινίες όπως Ραντεβού με μια άγνωστη, Ντάμα Σπαθί, Επιχείρηση Απόλλων και τα λίγο μεταγενέστερα Εκείνο το καλοκαίρι και Αναζήτησις. Εκτιμώ ότι η παρουσία της Έλενας στην ταινία σήμαινε αντιστικτικά τη μετάγγιση μιας φωτεινής εποχής στον σκοτεινό, σύγχρονο, κόσμο. Έλενα θα σε θυμόμαστε για πάντα, υπήρξες μοναδική….
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός